NAZIV IZLOŽBE: Stare i nove slike
AUTOR: Siniša Vuković
GALERIJA: Beogradskog kulturnog centra

      Đorđe Kadijević
      
       Ako se tekuća izložba u Galeriji Kulturnog centra Beograda uzme za povod da se nešto kaže o Siniši Vukoviću (1932), onda treba najpre nabrojati njegova zvanja i titule: slikar, arhitekta, umetnički kritičar, teoretičar umetnosti, kulturni publicista, profesor beogradskog Univerziteta umetnosti. Umetnički staž dug mu je tačno pola veka. Za to vreme, naslikao je više od hiljadu slika, ali izlagao zaista retko - ovo mu je tek jedanaesta samostalna izložba. U umetničkoj biografiji Vukovićevoj od primarnog značaja jeste podatak da je član beogradske umetničke grupe Mediala, jedan od njenih osnivača, tumača njenog umetničkog programa i najdoslednijih sledbenika. Kao takav, Vuković se ne može tumačiti izvan idejno estetskog okvira koji je postavila Mediala sredinom pedesetih godina.
       Mediala, i Vuković sa njom, pojavila se, kako se obično kaže, u opoziciji prema eskalirajućoj i preovlađujućoj struji agresivnog modernizma "u jugoslovenskoj varijanti", ne samo paradigmatičnoj, već umnogome idolatrijskoj, nadobudnoj i narcističkoj. Danas, pola veka kasnije, čini nam se da je moderna umetnost tada, na sredini svoga istorijskog staža, već ušla u krizu suočena sa protivrečnostima sopstvenih ideoloških opredeljenja, pretvorena u "spornu oblast", postavljenu na "nejasnim" osnovama, sa pokretima čiji su ishodi pokazivali znake neizvesnosti. Beogradska Mediala je, kao što je poznato, među prvim umetničkim grupama čiji članovi su prozreli nastalu situaciju i suprotstavili se mogućnosti da umetnost postane područje beskrajnog i jalovog samoispitivanja zasnovanog na poricanju postojećih vrednosti i istorijskog nasleđa. Sam Vuković rekao je, ne jedanput, da je u takvom stavu Mediale bio uzrok prvobitne odbojnosti i osporavanja na koja su naišli njeni članovi, a on posebno. Trebalo je da prođe dosta vremena da kod nas popusti modernistički entuzijazam pa da se sagleda pravi značaj Mediale i oceni se njeno delo.
       Sve što je rečeno, preživeo je i pretrpeo slikar Siniša Vuković. Može se reći da je on ceo svoj stvaralački vek proveo u borbi za ostvarenje i afirmaciju Medialinih umetničkih ideala. Tome cilju služi i sadašnja njegova izložba u Kulturnom centru.
       U najprometnijoj beogradskoj galeriji izložene su Vukovićeve nove i stare slike, što je naznačeno u nazivu izložbe. Prinuđen na kratak osvrt na ono što je ovde izloženo, ovaj recenzent ukazuje na izvesnu razliku između Vukovićevih slika iz pedesetih i šezdesetih godina, i onih koje potiču iz devedesetih. Vuković je, na svom početku, favorizovao teme enterijera i mrtve prirode, izrazito metafizičkog karaktera. To je činio na način koji je tada karakterisao "stil" Mediale. U novim Vukovićevim slikama preovlađuju eksterijeri. Reč je o metafizičkim, urbano-arhitekturalnim ambijentima koji, indirektno, ukazuju na Vukovićevu paralelnu profesiju. Odnos slikara prema temi nije realistički, već metafizički, vizionarski, imaginativan. Lični stil Vukovićev odlikuje se preciznom, promišljenom kompozicijom, jasnim crtežom, naglašenom prostornom artikulacijom u "renesansnoj" perspektivi. Boja i svetlost su za Vukovića drugorazredni izražajni elementi. Izvestan nedostatak potrebne oštrine detalja na ovim slikama više je tehničke nego umetničke vrste. Zanimljivu neobičnost čini i pojava nage ženske figure na Vukovićevim platnima iz poslednje faze. U zaključku treba reći da sve navedene promene ne remete osnovno, medijalno idejno i estetsko opredeljenje koje Vuković sledi od početka.