("Drašković svedoči u Hrvatskoj", NIN br. 2599)

      U tekstu ima više detalja koji zaslužuju poseban komentar budući da mogu uneti zabunu u jedan, po svemu, široj javnosti dobro poznat slučaj. Po izjavama svedoka od 16. do 18. oktobra 1991, vojnici u maskirnim uniformama i sa maskom na licu prisilno su odvodili civilno stanovništvo iz Gospića i okoline, uglavnom Srbe, u nepoznatom pravcu. Kasnije su pripadnici JNA i teritorijalci sela Široka Kula pronašli, od preko stotinu odvedenih, samo 24 pretežno ugljenisana tela, na mestu zvanom Kukin do. Među njima je identifikovano 19 osoba koji su odvedeni iz Gospića u navedenom periodu, dok tela pet lica još nisu identifikovana. Od 24 tela bilo je 15 muškaraca i devet žena. Kod 21 osobe nađene su povrede nanete za života projektilima ručnog vatrenog oružja, oštricom, šiljkom i tupinom mehaničkog oruđa, dok kod tri osobe nisu registrovane povrede zbog nedostatka većeg dela tela. Posle smrti svi leševi su zapaljeni, a kod dve osobe nađeni su ugrizi glodara.
       O ovom događaju formirana je veoma obimna sudskomedicinska i druga dokumentacija, koja se nalazi u Komitetu za prikupljanje podataka o izvršenim zločinima protiv čovečnosti i međunarodnog prava Vlade SRJ, snimljen je i prikazan dokumentaran film u trajanju od 104 minuta, a napisao sam i objavio stručni rad pod nazivom "Sudskomedicinska ekspertiza dvadeset četvoro ubijenih građana iz Gospića i okoline grada".
       Kompletna dokumentacija dostavljena je i stavljena na uvid još 1992. godine najvišim državnim organima Republike Hrvatske, Ujedinjenim nacijama, Haškom tribunalu, međunarodnim nevladinim organizacijama (Helsinki voč, Amnesti internešnel), sredstvima javnog informisanja, a rodbina ubijenih je 21. 6. 1996. posebno podnela krivičnu prijavu Haškom tribunalu protiv poznatih lica koja se, uzgred rečeno, sada nalaze u pritvoru u Rijeci, i ovlastila advokate iz Francuske da ih zastupaju pred ovim sudom.
       Haški tribunal je povodom ovog događaja završio istragu još 1995. godine, ali nije podigao optužnicu niti je pak preduzeo hapšenje poznatih počinioca, već je bez nekog posebnog objašnjenja, bez obzira na brojne prigovore rodbine glavnom tužiocu, organizovao istrage i sudio za događaje koji su se desili nekoliko godina posle Gospića, i u kojima je bilo znatno manje žrtava i dokaza nego u slučaju Gospić.
       Sada je ceo predmet ustupljen Županijskom sudu u Rijeci, koji treba da obavi i završi već završenu istragu, koji treba da prikupi već prikupljenu dokumentaciju, koji treba da sasluša već saslušane svedoke i koji treba da utvrdi krivicu i presudi odgovornima, ali mimo Haškog tribunala.
       Zašto je suđenje odgovornima za ubijanje Srba u Gospiću povereno jednom sudu u Hrvatskoj, ako se zna da su oni u istovetnim ili sličnim procesima oslobađali odgovorne, kao u slučaju ubica porodice Zec iz Zagreba ili vojnika na Koranskom mostu, ako se zna da u njihovim zatvorima naprasno umiru ili bivaju teško povređeni svedoci koji pristaju da svedoče, kao u slučaju Stipe Manđarela i Mire Barjamovića, ako se zna da kooperativni svedoci moraju da budu ubijeni, kao u slučaju Milana Levara, predstavlja osnovno i suštinsko pitanje na koje niko, pa ni vaš novinar ne daje odgovor.
       Znam da je to pitanje pred saveznu vladu postavio Komitet za ratne zločine, znam da to pitanje postavlja rodbina ubijenih, a postavljam ga i ja i tražim odgovor od nadležnih u Haškom tribunalu, ali i u ovoj zemlji.
       Odbrana optuženih, koja se temelji na navodnoj izjavi Vuka Draškovića da su "pripadnici tadašnje JNA u Lici te godine streljali nekoliko pripadnika srpskog "dobrovoljačkog odreda" pada u vodu pred činjenicom da postoje, još živi, svedoci koji su prisustvovali odvođenju svojih najbližih članova porodice, ali iz straha zbog upućenih pretnji nisu u mogućnosti da svedoče u Hrvatskoj.
       Posebno moram da se osvrnem na deo odbrane koji se odnosi na nalaze obdukcije, jer vaš novinar navodi da "kao dokaz treba da posluži materijal VMA iz Beograda, ali ovde bi moglo da bude problema pošto su obdukciju obavljali patolozi koji su u Hrvatskoj proglašeni ratnim zločincima". Moram da obavestim sve zainteresovane da tu nema nikakvih problema. Siguran sam da su moji obdukcioni nalazi i mišljenje, zasnovani na utvrđenom stanju i sudskomedicinskim ekspertiznim kriterijumima, koji se primenjuju u ovakvim slučajevima, a ako sam u Hrvatskoj proglašen ratnim zločincem, spreman sam, pred svakim, pa i njihovim sudom, da se pojavim i prisustvujem procesu o tim mojim "ratnim zločinima", bez ikakvog uslovljavanja imajući u vidu obavezu koju imam prema državi, organizaciji, instituciji i porodici kojoj pripadam.
      
       Pukovnik Doc. dr med. sc. Zoran Stanković,
       specijalista sudske medicine, Beograd