NASLOV: "Zemlja istine, ljubavi i slobode", SRJ 2000.
REŽIJA: Milutin Petrović
SCENARIO: Milutin Petrović, Saša Radojević, Petar Jakonić
ULOGE: Boris Milivojević, Đorđe Anđelić, Vanja Govorko, Rade Marković, Biljana Srbljanović, Milutin Petrović

      Vuk Pavlović
       Zaista je neverovatno koliko je loših filmova snimljeno u ovoj zemlji svih ovih godina, a da neki talentovani reditelji kao što je Milutin Petrović nisu dobijali priliku da pokažu šta znaju. Zato je paradoksalno da Petrović tek sa 39 godina snimi svoj dugometražni prvenac "Zemlja istine, ljubavi i slobode", izuzetno zanimljivo ostvarenje urađeno sa najminimalnijim mogućim budžetom, a čiji je on kompletan autor (pored režije, scenarija i glume, učestvovao je u radu na muzici i montaži i bio izvršni producent).
       Početak ove priče se odvija tokom prošlogodišnjeg rata, u atomskom skloništu u kojem se nalazi odeljenje psihijatrijske bolnice, gde je posle preživljenog bombardovanja zgrade RTS-a smešten mladi pacijent Boris (Milivojević), montažer najopskurnijih režimskih priloga na toj zloglasnoj televiziji. Ne bi li mu postavila dijagnozu, načelnica odeljenja (Govorko) zadaje Borisu da reši tzv. Roršahov test, baziran na nizu umrljanih slika koje pacijenta treba da podsećaju na određene figure. Međutim, lucidni i uvrnuti Boris se poigrava doktorkom izmišljajući na osnovu slika čitavu priču čiji su junaci dvojica profesionalnih ubica (Anđelić i Petrović) koji u toku smaknuća sledeće žrtve upadaju u zavrzlamu sa agencijom za poslovnu pratnju, odnosno sa prostitutkama.
       Kao što u spoljnjem, ratnom svetu vladaju naopake vrednosti i shvatanja (naročito u tadašnjem Miloševićevom sistemu), slično je i u duševnoj bolnici, pa i u Borisovom fiktivnom filmu - svako bi želeo da bude neko drugi, nezadovoljan svojom ulogom, no ostaje ono što jeste, a možda i ne. Poput glavnog junaka, čiji je karakter postavljen na istovremeno inteligentnoj i sumanutoj igri, takvi su i ostali likovi - otkačeni, zarobljeni u plesu ludila, strasti i novca. Dotično stanje je poduže odlikovalo ovu zemlju u kojoj je najmanje bilo ljubavi, istine i slobode pa je otud i naslov filma podsmešljiva ali opominjuća alegorija.
       Reditelj Petrović je svoj raskošni i zreli vizuelni stil iskazao impresivno, koncipirajući ga na brojnim upečatljivim sekvencama, ne libeći se poigravanja kamerom. NJegova bogata imaginacija predočila je snažnu i uzbudljivu radnju, dočaranu iščašenom i teskobnom atmosferom, obiljem eksplozivno komičnih situacija, uz važnu upotrebu izauzetno duhovitog dijaloga. Tako je ova odlična kombinacija nesvakidašnje priče, originalne režijske postavke i zanimljive glumačke podele (polovinu čine naturščici iz srpskog umetničkog miljea), izrodila izvrsnu i razornu sociološko-antropološku kritiku zasnovanu na apsurdu, tvoreći od "Zemlje istine, ljubavi i slobode" jedan od najboljih naših filmova u poslednje vreme.