Miroslav Toholj: "Sveti ratnici" u Bosni i Hercegovini(2)

      Surovi džihad-ratnici iz islamskih zemalja nisu u Bosnu stizali samo da bi se borili protiv "srpskoga agresora", već, u širem smislu, i za prvu evropsku džamahiriju, za temelje jedine prave vjere među evropskim muslimanima. Svakako da im je u pogledu oba navedena cilja "hrvatska strojnica o hrvatskom ramenu" u Bosni pomagala u odsudnim trenucima, ali "sveti ratnici" nisu davali primat zemaljskoj već nebeskoj taktici i vojnoj doktrini; oni se nisu obučavali na čitankama iz metodike pješadijskog ratovanja, već su hitali po svoju mučeničku smrt Alaha radi, sa Prorokovom knjigom u rukama, koja ne poznaje razlike između katoličanstva i pravoslavlja, do jedino između vjernika i munafika (nevjernika). Otuda je u jednom trenutku na bojištima u Bosni i Hercegovini bilo više primjeraka Kurana nego u zajedničkom fondu svih evropskih biblioteka. Hrvatski bojovnici pričali su kako se naprosto sapliću o tespihe (brojanice) mrtvih egzemplara svog "ratnog saveznika" u Bosni. To svakako nije promaklo budnoj vatikanskoj opservatoriji, koja je džihad tolerisala sve dotle dok se "Alahova djeca" nisu otrgnula ispod kontrole. Tada, iz nemuštog Širokog Brijega u zapadnoj Hercegovini, potkraj oktobra 1992, iz svega glasa zavapiše prema Zagrebu da se, bar za neko vrijeme, zatvore kanali kojima dotiče vrela krv islamskog Istoka.
       U našu ćeliju - saopštio je Srbin koji je voljom slučaja iz muslimanskog logora u Krupi kod Pazarića dospio u hrvatski zatvor u Busovači - jednog dana doveli su dvojicu mudžahedina: jedan je Arap, Galib, po zanimanju ljekar, medicinu je završio u Zagrebu, perfektno je govorio srpski, a drugi mudžahedin bio je Englez koji je prije tri godine prešao na islam. Arap nam je pričao da su ih uhapsili u Kiseljaku, zaplijenili im vozilo marke "micubiši", stotinu četrdeset hiljada njemačkih maraka i dvadeset hiljada američkih dolara. Nakon dva-tri dana odveli su ih u nepoznatom pravcu, s lisicama na rukama. Početkom januara doveli su drugu dvojicu mudžahedina. Sporazumijevali smo se s njima uz pomoć rječnika koji su imali kod sebe. Rekli su nam da su diplomate. Iz Azerbejdžana su, a studirali su u Iranu. Jedan je bio oženjen i, čini mi se, govorio da su mu žena i kćerka u Zagrebu... Početkom februara Hrvati su na putu Travnik-Busovača uhvatili još četiri mudžahedina, pa su onda izveli i onu dvojicu iz naše ćelije i zajedno ih tukli. Dvojicu iz naše ćelije vratili su isprebijane, a onu četvoricu svakog posebno rasporedili su u samice. U njihove ćelije ulazio je ko god stigne, udarali su ih po trojica, na smjenu. Skinuli su ih u donji veš i tuku ih čitavu noć. To me podsjetilo na sve ono što sam ja preživio u muslimanskim logorima...
      
       HOLBRUK: U decembru 1992. Travnik i Vitez tajno je posjetio visoki američki izaslanik Ričard Holbruk, koji će memorandumom obavijestiti članove vlade Sjedinjenih Država o ilegalnim transportima oružja za muslimane u Bosni i pristizanju dobrovoljaca i plaćenika iz islamskih zemalja.
       Sada postoje jaki dokazi - piše Holbruk - da se mali broj "boraca za slobodu" ili mudžahedina, kojih je sve više, pridružuje bosanskim snagama, iako, kako se može očekivati, strogi fundamentalisti sa istoka i opušteni svjetovni muslimani iz Bosne ne razumiju jedni druge niti se dobro slažu.
       Pripadnici mudžahedinskih jedinica u rejonu Viteza i Travnika sebe su u to vrijeme nazivali borcima "Muslimanskih snaga", brojali su oko sedam stotina ljudi i bili su smješteni u Bijelom Bučju. Na svojim uniformama nosili su tamno zeleni amblem u obliku zaobljenog štita, s polukružno ispisanim imenom formacije, zlatnim polumjesecom i zvijezdom, položenom islamskom sabljom (handžarom), koja polje dijeli na dva nejednaka dijela. Amblem sadrži i rastvoren Kuran iz kojeg se rasipaju sunčeve zrake, te molitvu Alahu na arapskom jeziku (duž gornje ivice štita), istu onu koju su mudžahidi nosili na crnim i zelenim trakama preko čela ili na ratnim zastavama. I amblem i ostali elementi gotovo da su doslovno preuzeti od "Hezbolaha" i još nekih islamističkih udruženja "na Alahovom putu".
       Za emira (komandanta) travničkih jedinica postavljen je izvjesni Ahmed Adilović.
       Jedinice "Muslimanskih snaga" osnovane su - objasnio je Adilović demantujući na izvjestan način nalaze američkog izaslanika o "uzajamnom neslaganju" - prevashodno stoga što smo željeli izaći u susret svim muslimanima vjernicima koji su htjeli dati svoj doprinos u odbrani Bosne i Hercegovine... Zajednički obavljamo namaz, nema psovki, alkohola, u ovim jedinicama vlada potpuni red i disciplina... Mogu vam reći da su naša braća muslimani iz islamskih zemalja jako zainteresirani za osnivanje ovakvih jedinica i spremni su nam pomoći. Mi kačket ne nosimo, već umjesto njega zelenu beretku. Na uniformama nosimo amblem Oružanih snaga Bosne i Hercegovine, amblem svojih "Muslimanskih snaga" i mjesec i zvijezdu.
       Zamjenik emira, Muhamed Ibn Oman Babić, rodom iz Devetaka kod Tuzle, inače dobrovoljac iz Njemačke gdje je proveo dvadeset godina, pojasnio je smisao novih mudžahedinskih uniformi.
       Što se tiče uniformi, to nam je dato na volju, dakle nije striktno regulirano. Mogu naši ratnici nositi maskirnu uniformu, ali evo sada radimo na tome da dobijemo svoju - slična je afganistanskoj nošnji koja je za nas vjernike bolja - to su široke pantalone-šalvare, košulja, pojas, a za pojasom nož ili sablja - sunet je inače nositi oružje. Naravno, uz to pištolj ili puška.
       U proljeće 1993. kao komandanta "Muslimanskih snaga" Ante Prkačin pominje izvjesnog Asima iz cazinske krajine (moguće Koričića), uvijek spremnog za akciju protiv Srba. Izvjesnog Semira Terzića smatraju rijetkim vojnim stručnjakom.
      
       SUKOB:Uoči međusobnog muslimansko-hrvatskog rata u Bosni i Hercegovini, tačnije 9. juna 1993. na putu Sarajevo-Zenica, u mjestu Čatići kod Kaknja, bojovnici HVO izrešetali su vatrom vozilo u kojem su istovremeno ubijena dva lica od kojih je jedan bio Iranac Medžid Resul Muntazeri, iranski diplomata, kako su ga opisali muslimanski izvori u Sarajevu. Muntazerijev likvidator predao se kanadskim vojnicima u sastavu trupa Ujedinjenih nacija, koji su ga izručili muslimanskim vlastima u Zenici, da bi kasnije, uz urgencije visokih hrvatskih zvaničnika, bio razmijenjen kao ratni zarobljenik.
       Ali, stvarni identitet Medžid Resul Muntazerija otkrio je iranski predsjednik Hašemi Rafsandžani. Naš narod je ponosan što je dao jednog šehida za Bosnu koji je otišao tamo da pomogne - rekao je Rafsandžani - To je odlikovanje našeg ponosa. Kada smo dali svog šehida, slobodni smo da kažemo islamskom svijetu da džihad na Alahovom putu nije ograničen geografskim granicama naše zemlje, iako je put za Bosnu prekinut i tamo su mnogobrojni problemi u sustizanju naše pomoći.
       Njemački "Špigl" u jednom od januarskih brojeva 1994. saopštio je da se na strani muslimanske armije u Bosni, koja broji dvjesto hiljada vojnika, bori više od dvije hiljade mudžahedina iz Irana, Malezije, Pakistana, Libije i drugih islamskih zemalja.
       Katarska novinska agencija 17. februara 1994. saopštava o pogibiji trojice katarskih mučenika za svetu stvar u Bosni: Ahmada al Abdalaha, Abdula Aziza Mohamedija i Sad Alija.
      
       VEST ZA KUVAJT:Kuvajćanin Abdul al Ganem, dobrovoljac koji se već godinu dana nalazio u Izetbegovićevim jedinicama, poginuo je u petak u borbama na području Žepe - saopštio je 23. jula 1995. kuvajtski dnevnik "Al Vatan" ("Al Njatan"), prenoseći pohvale i čestitke koje je uputila grupa mudžahedina iz Zenice porodici ovog šehida. List dalje piše da je Al Ganem komandovao grupom arapskih mudžahedina koje je Izetbegovićeva vlada angažovala u borbama na području Sarajeva, Goražda i Žepe. U ovoj akciji, pored Al Ganema, poginulo je još petnaest mudžahedina, kao i pet lokalnih muslimana - tvrdi list.
       Jezef Bodanski (Džossef Bodanskdž), američki ekspert za terorizam i nekonvencionalno ratovanje, u jednoj od svojih knjiga posvećenih islamističkom ekspanzionizmu, potvrdio je kako su u Bosni od samog početka rata prisutne snage Oružanog islamskog pokreta (AIM, Armed Islamic Movement), pod komandom pomenutog Mahmud Abdul Aziza al Muntesiba, Saudijca koji se šest godina borio u Avganistanu, na Filipinima i Kašmiru. Ove formacije, veoma disciplinovane i dobro opremljene, čiji je "Centar za direktnu pomoć i koordinaciju" osnovan s jeseni 1991. u Bugarskoj, preuzele su, prema Bodanskom, široku ulogu u odbrani Sarajeva i u ofanzivnim i specijalnim dejstvima širom Bosne i Hercegovine.
       U međuvremenu Mahmud Abdul Aziz al Muntesib napustio je Bosnu i, prema obaviještenim izvorima, otputovao u Albaniju radi organizovanja mudžahedinskih jedinica za pomoć Šiptarima na Kosmetu, zatim u Pakistan. Na mjestu zapovjednika snaga AIM u Travniku (prema vjerodostojnim izvorima, brojale su blizu osam stotina iskusnih instruktora i specijalaca) jedno vrijeme zamjenjivao ga je Libijac Mohamed Abdul Vehab Jusuf poznat i pod imenom Abu al Haris.
      
       LADENOV DRUG:Tunižanin Mehrez Amdouni, bosanski državljanin, kojeg su obavještajne službe Zapada smatrale jednim od najbližih saradnika "međunarodnog teroriste broj jedan" Osame bin Ladena, uhapšen je u septembru 1999. na aerodromu u Turskoj, sa bosanskim pasošem. U Bosni je tokom rata djelovao kao jedan od emira i kao instruktor Izetbegovićevih jedinica, te je, odmah nakon vijesti o njegovom hapšenju, Izetbegović požurio u zvaničnu posjetu Turskoj i Kuvajtu, e ne bi li "islamskim prijateljima" naprečac objasnio kako su bosanske ruke čiste u aferi "cinkarenja" i hapšenja Amdounija.
       Smorila bi, saglasni su izvori, Izetbegovića i njegovu vladu putovanja po bijelom svijetu kada bi žurio da objasni svaku podmetnutu bombu, oteti avion i sva ubistva koja počine njegovi "državljani", bivši borci na Alahovom putu za multietničku Bosnu.
       Ubrzo nakon hapšenja Amdounija, 14. decembra 1999. na kanadsko-američkoj granici uhapšen je bosanski i francuski državljanin Ahmed Resam, inače alžirskog porijekla, pripadnik islamske oružane organizacije GIA i bosanskog "El mudžahida". Uz Resama je pronađen materijal dovoljan za izradu bombe kadre da razori zgradu srednje veličine.
       Bosansko-francuskom ogranku GIA, pored Resama, pripadali su i Said Atmani (njega su kanadske vlasti u oktobru 1998. deportovale u Bosnu), Fateh Kamel i Kristof Kaze poznat pod nadimkom Abu Velid. Abu Velid u Bosni je proveo od jula 1994. do kraja 1995, oženio se bosanskom muslimankom i, pored francuskog, stekao i bosansko državljanstvo. Pronađen je ubijen krajem marta 1996. u automobilu negdje u Belgiji, a uz njega i niz dokumenata koji su ga identifikovali kao borca "Armije BiH" i odreda "El mudžahid".
       EVRO-RATNICI:      Dolazak "evropskih mudžahedina", obično s francuskim, engleskim ili talijanskim državljanstvom, intenziviran je početkom 1994. godine. Mahom su srednjeg rasta, izrazito crne kose i sa kratkim bradama. Uvježbavani su u specijalnim centrima, a većinom su stizali posredstvom navodnih humanitarnih agencija.
       Srbin koji je zarobljen u napadu na selo Bukovik kod Brčkog i sproveden u logor u selu Ulice, u svom iskazu pomenuo je prisustvo nekoliko stranih plaćenika, dvojice Francuza, dvojice Nijemaca i jednog crnca Engleza u pomenutom logoru. Prema drugim svjedocima, Francuza je bilo četvorica (dvojica su se zvala Fransoa i Gaston), Nijemaca takođe dvojica (Kris i Hans), Englez po imenu Nikolas, i jedan crnac. Angažovani su isključivo za specijalne zadatke, uglavnom u obuci domaćih Hrvata i u diverzantskim i izviđačkim akcijama.
       Ako se sjećate onog ubijenog stranca crne puti - saopštila je u "Ljiljanu" od 1. decembra 1993. jedna muslimanka iz Mostara - Hrvati su ga prikazali kao mudžahedina. A radilo se o vojniku Republike Hrvatske, britanskom plaćeniku koga su svi u Mostaru zvali Crna Mamba. On je bio hladni ubica i pljačkaš.
       O učešću dobrovoljaca i plaćenika iz Velike Britanije u ratu u Bosni i Hercegovini pisao je londonski "Indipendent", u članku od 10. februara 1993. Dan ranije, prema "Indipendentu", "stvoreni su uslovi da se dopreme kući tijela Teda Skinera (Ted Skinner) i Derika Arnolda (Derek Arnold), koji su stradali boreći se kao plaćenici na muslimanskoj strani u okolini Travnika. Prema novinaru Stivu Bogenu (Steve Boggan) oni su četvrti i peti poginuli Britanci u sukobima u Bosni i Hercegovini. "Broj pisama, koja dobijamo od Britanaca, koji se bore u bivšoj Jugoslaviji je zaprepašćujući", tvrdi Dejvid Lord (David Lord). Naši su dopisnici pronašli velike grupe Britanaca, koji su služili u britanskoj mornarici i padobranskim jedinicama. Takođe su pronašli pripadnike Teritorijalne odbrane, vojnike, koji su odsutni bez dozvole, kao i veliki broj neobučenih idiota i psihopata. Novinar "Indipendenta" iznosi tvrdnju da je najveći broj plaćenika iz Britanije angažovan u Hrvatskoj vojsci, dok je nešto manje angažovano na strani muslimana. Prema "Indipendentu", Skiner i Arnold ubijeni su od strane plaćenika mudžahedina, jer su britanskim trupama u okviru snaga Ujedinjenih nacija davali obavještenja o akcijama muslimana na čijoj su se strani borili.
       Turski list "Hurijet" od 12. februara 1993. na naslovnoj stranici donio je prilog o ratnicima iz islamskih zemalja stacioniranim na planini Igman, jugozapadno od Sarajeva. Početkom 1994. i iranske novine izvještavale su o pogibijama Iranaca u Bosni. Muslimanska televizija pomalo stidljivo 4. februara 1994. informisala je gledaoce da je od jedne granate ispaljene sa četničkih položaja poginuo Adolf Fridrih (44) iz Darmštata, koji je u muslimanskoj vojsci u Sarajevu proveo godinu dana. Narednik njemačke armije Adolf (Alberta) Fridrih (Adolf Fridrich) u muslimansku vojsku stupio je 9. aprila 1993. ponesen univerzalnim stavom o dobru i zlu, kako je kasnije pisao muslimanski list.
      
       AMERIKANCI ZNAJU:Milanski "Korijere dela sera" (Corriere della Sera) početkom januara 1995. saopštio je da muslimanski vrh u Sarajevu učvršćuje svoje veze sa Iranom. Kao primjer list navodi posjetu Bakira Izetbegovića, rođenog sina muslimanskog bosanskog predsjednika, prijestonici Irana. Tokom ove posjete, otpočete 15. novembra 1994, od iranskih ajatolaha Izetbegović mlađi tražio je novu pošiljku oružja (protivoklopnih i protivvazdušnih sistema) i novi kontingent svetih ratnika islama. Predmet razgovora bio je dolazak jedinice od četiri stotine boraca libanskog proiranskog pokreta "Hezbolah". Odbir pripadnika "Hezbolaha", dogovoreno je, vršiće se u skladu sa potrebama instruktaže i obuke jedinica u Bosni, a transport ljudstva i tehnike obaviće se vazdušnim putem, preko hrvatskih aerodroma na ostrvu Krk i u Zagrebu.
       Amerikanci su dobro znali da mi imamo saradnju i odnose sa Iranom i to već duži period - saopštiće u julu 1997. muslimanski ministar policije Bakir Alispahić sarajevskom listu "Dani". - I oni su sigurno tolerisali i puštali da nama Iranci donose oružje. Kao što je oružje došlo, došli su i ljudi sa oružjem, vršili su obuku na sredstvima koja su nam dali. Izetbegovićev ministar policije zatim dodaje: Bio sam u jednoj borbenoj akciji kada je u području Vogošće jedan od tih instruktora Iranaca ranjen.
       U sastavu snaga bosanskih muslimana mudžahedini su prisutni i na području Konjica. U hronici zvjerstava zabilježeno je ritualno ubistvo na brdu Berber nedaleko od Konjica. U prisustvu predsjednika konjičkog ratnog predsjedništva doktora Safeta Čibe, bliskog Izetbegovićevog saradnika i prvog načelnika saniteta tajne "Patriotske lige", po obavljenoj molitvi dragom Alahu, grupa mudžahedina (jedan iz Pakistana koji je negda studirao u Beogradu, drugi iz Irana) posjekla je četvoricu konjičkih Srba.
       Često mijenjaju imena, jedno je obavezno ratno - Sulejman, Muhamed, Ibrahim, Hamza, Haris ili Mustafa. Ti istočnjački "psi rata" i stanuju na ratištima, u kasarnama, iščekujući preseljenje u zagrljaj Alahu. Fanatični su u borbi, djeluju u manjim grupama i bez klasične vojne organizacije, svi bespogovorno poštuju zapovijed emira, i u stanju su zaći duboko u pozadinu neprijatelja, samo u opsežnijim ofanzivnim akcijama djeluju sinhronizovano s ostalim jedinicama, ali i tada se koriste sopstvenim sistemom veza, razgovaraju na arapskom, jer nema opasnosti da ih iko razumije. U neprijateljske rovove upadaju iznenada koristeći se uglavnom hladnim oružjem, sabljom, nožem ili žicom za davljenje. Jednim udarcem noža obično usmrte protivnika. Ako je njihov borbeni motiv religijskog karaktera, način na koji to čine zasigurno nije. Za sticanje takve vještine neophodna je dugotrajna i sistematična obuka. U kolima izvjesnog Tarika Kebave (Tarik Cabanjet), državljanina Velike Britanije i libijskog porijekla, pronađena je 1996. oprema koja omogućava dugotrajan boravak u pustoši bosanskih planina - bešumni agregat, dvije velike radio-stanice, komplet za preživljavanje, garnitura noževa, samostrel, žica za davljenje koja siječe metal.
       BOSONOGI: Kada su početkom 1993. iz logistike Trećeg korpusa poslali vojničke čizme u kasarnu mudžahedina - pisao je u aprilu 1997. novinar lista "Dani" - nemalo su se iznenadili što su čizme već u prvoj narednoj akciji ostale u spavaonicama. Oni su otišli bosi, kako to i inače rade u akcijama... Još na početku, kada se prvih stotinak mudžahedina okupilo po ratištima, došlo je do prvih kuršlusa s ovdašnjim borcima - dok su se Bosanci radovali što je akcija izvedena bez žrtava, mudžahedini su tugovali što nisu šehidi. "Veoma su sretni kada su ranjeni i blistaju kada ih kao ranjenike obilazite", objašnjava Bošnjak koji je jedno vrijeme živio s njima... "Dobro sam poznavao jednog visokog, krupnog, izuzetnog borca koji se još nije pomirio s činjenicom da je preživio. Otišao je u Čečeniju."
      
       (Nastaviće se)
      
      

Kad Velika Sila hoće da crno predstavi kao ružičasto - uspeva joj. Sva su joj sredstva na raspolaganju, a tu je i uobičajena karakterna crta slabijih, da i ne razmišljajući potvrde da je baš tako kako Sila kaže. Čitava "međunarodna zajednica" je na svojevremena srpska upozorenja o prisustvu i učinku "svetih ratnika" islama u ratu u BiH gledala s prezrenjem. Jer SAD su tada nalazile da je "srpska opasnost" veća od svih opasnosti u regionu, a bogami i šire. Srpske priče predstavljene su kao somnabulije, a srpski dokazi - čak i u vidu odsečenih glava - izazivali su podsmeh.        Sve se promenilo u danu. "Sveti ratnici" su postali hit tema. Tako i zagrebački nedeljnik "Nacional" objavljuje mudžahedinsku Be-Ha priču tako da bi se i Radovan Karadžić postideo zbog mirnoće s kojom je o tome pričao u ratnim prilikama. "Alija Izetbegović je bio čest gost mudžahedina..." "Ali nevjernici moraju znati da se bitka nastavlja do Sudnjeg dana", komentariše hodža potpisivanje Dejtonskog sporazuma. Tu je i priznanje da su mudžahedini stizali preko Hrvatske...        NIN-ov feljton će dati prikaz koji se sastoji od reportaža i beleški u zapadnoj štampi, službenih izveštaja koji su bagatelisani, i tek nekih srpskih svedočenja koja dosad nisu uzimana ozbiljno.        Pisac feljtona Miroslav Toholj, kao bivši ministar informisanja RS, svakako je bio na mestu gde su stizale mnoge vesti i izveštaji. One su ovde beležene bez mnogo emocija i komentara. Činjenicama to, ponekad, nije ni potrebno.