Naziv: "Doktor Džekil i mister Hajd"
Koreograf: Vladimir Logunov
Teatar: Narodno pozorište

      Marija Janković
      
       Pripreman u tišini, bez medijske buke, dogodio se "Doktor Džekil i mister Hajd", prva baletska premijera u ovoj sezoni u Narodnom pozorištu. Konačno nešto uzbudljivo na igračkoj nacionalnoj sceni. U procesu stvaranja ovog umetničkog dela došlo je, očigledno, do jednog značajnog kreativnog pomaka u koreografskom, interpretativnom i scensko-vizuelnom smislu. I to je prvi kvalitet ove predstave.
       Koreograf Vladimir Logunov ovoga puta imao je dobar instinkt, inteligentno odabravši poznati roman R. L. Stivensona, večitu i inspirativnu temu dvojstva u čoveku, dobra i zla u svakom od nas. Sledeći mudar potez bio je izbor muzike: engleski kompozitor Edvard Elgar, čiji zvuci prate lik doktora Džekila, i beogradski trio perkusionista, sa Dragoljubom Đuričićem na čelu, čiji su bubnjevi moćno oslikavali pakleni svet mistera Hajda. Ova dva nespojiva zvuka, koja u naša čula dolaze iz dvaju različitih mentalnih stanja - i epoha, čar su ove predstave, a ovaj drugi uzbuđujući je atak na senzore na koji nismo navikli u baršunastom spokoju nacionalnog teatra. Hrabrast koreografa (rizik, bolje reći) višestruko se isplatila.
       Nakon dobrih preduslova kakvi su libreto i muzika, koreograf uvek ostaje sam u jednom nepreglednom praznom prostoru koji treba ispuniti igračkim tkivom. Logunov to radi u logičkom sledu od 12 slika, prolazeći vešto kroz kompleksna stanja pocepane duše glavnog protagoniste Džekila-Hajda. Koreografski jezik koji koristi pri formiranju lika humanog i otmenog engleskog džentlmena dr Džekila, koji eksperimentiše u svojoj laboratoriji napitkom za olakšavanje ljudske boli i patnje, prepoznatljiv je. Taj rukopis pripada Logunovu i nije za nas iznenađenje.
       U osnovi to je klasičan materijal strukturiran u jednoj slobodnijoj formi. Stoga, slike Bala kod Simpsonovih, Salon Simpsonovih i Kabare - ne uzbuđuju. Stereotipne su. Ono što je u njima uzbudljivo je rešenje perspektive, vizuelno lepo urađena događanja u dubini scene i česta dijagonalna kretanja ansambla koja vrlo dobro razbijaju uobičajenu simetriju koreografskog crteža.
       Međutim, dvojnik pomračene svesti posle popijenog napitka, mister Hajd, koreografski je urađen neprepoznatljivo. Jedna potpuno druga ruka, Logunov, podvojen baš kao i njegov junak.
       Tako majstorski, savremenim igračkim jezikom razigran lik dugo nismo videli na našoj sceni. Rezultat su: odlično urađene slike u laboratoriji dr Džekila, Dolinoj garderobi i u uličnom ambijentu. Tome je doprineo i maestralni Konstantin Kostjukov koji u liku mistera Hajda otkriva svoj igrački alter ego, jednu svoju, nama nepoznatu, umetničku boju. Moć transformacije i čudesna kreativnost koju poseduje ovaj igrač pravo je "otkopano blago" skriveno tu - u našem dvorištu. Novo lice Kostjukova koje je otkrio koeograf Logunov i kreativna energija kojom mu je igrač uzvratio potporni su stubovi ove predstave.
       Dalija Imanić, u liku Doli, inteligentno prati tog uzbudljivog mistera Hajda. U njegovom opskurnom svetu, u atmosferi londonske magle, svoju lepu minijaturu ostvarila je i Maja Milanović kao Meri.
       Hajd nas je očarao, ali završimo sa Džekilom. Scena smrti sa Duškom Dragičević (Viktorija) i Denisom Kasatkinom (dr Oven) ubedljiva je dramska završnica koju prati opšti muk u sali. Troje zrelih umetnika finim lirskim valerima obojili su poslednju sliku ove dobre predstave.