Kako je pesnik Ibrahim Hadžić napisao knjigu koja obogaćuje našu gljivarsku literaturu

      Da bavljenje nekim hobijem ne mora uvek značiti i zaludno trošenje vremena i energije, pokazuje i slučaj Ibrahima Hadžića kojeg književna i kulturna javnost zna ne samo kao dobrog pesnika već i kao dugogodišnjeg uspešnog glavnog urednika Školskog programa Televizije Beograd. On se, naime, od nekadašnjeg velikog zaljubljenika u svet gljiva - kroz šta je u početku zadovoljavao, pre svega, sklonost prema prirodi i “šumskom mesu” - pretvorio u njihovog izvanrednog poznavaoca i proučavatelja. I to njegovo amatersko izučavanje ove privlačne životne namirnice istovremeno je tematski osvežilo njegovu poeziju i, s nekoliko knjiga i studija, obogatilo i našu doskora siromašnu gljivarsku literaturu.
       Hadžićev slučaj jedinstven je, inače, samo po tome što je on, zahvaljujući jačini svoje strasti, iz hobija zakoračio u nauku. Jer, među piscima i intelektualcima bilo je odvajkada velikih zaljubljenika u gljive. Tako se, kako nam priča Hadžić, rodonačelnikom mikologije (nauke o gljivama) smatra čak Aristotel, pošto je dao prve opise gljiva. U svojoj najnovijoj knjizi o gljivama, pod naslovom “Drugi gljivarski korak”, a u izdanju “Prosvete”, Hadžić još navodi kako su gljive bile na velikoj ceni i u rimskoj civilizaciji. Zvali su ih hranom bogova ili carskom hranom i, prema zapisima, jeli su ih i Cezar, i Klaudije, i Agripa i Neron. Rimski pisci su takođe u svojim delima pominjali gljive a pet stotina godina posle Aristotela, Plinije Stariji, u svojoj knjizi “Istorija prirode”, napravio je prvu podelu na otrovne i jestive gljive.
       O gljivama danas piše i Dragoslav Mihailović a nije ih u svojoj prozi zaobilazio ni Anton Pavlovič Čehov. Naprotiv, Hadžić nam doziva i sećanje na rečenicu koja govori koliko se njima veliki ruski pisac oduševljavao: “Zaviriš u šerpu, a iz nje pokulja para - duh gljive... koja nas svaki put natera na suze radosnice!”
       Poput Ibrahima Hadžića među piscima, jedan sličan zaljubljenik u gljive postojao je i među filozofima. Reč je o dr Ivanu Fohtu koji je pred smrt zanemario filozofiju i sav se predao izučavanju gljiva. Tako u referentnoj literaturi koju u svojoj knjizi navodi Hadžić stoji da je I. Foht u Beogradu 1979. godine objavio knjigu “Gljive Jugoslavije”.
       Predstavljajući nedavno u “Prosveti” pomenutu Hadžićevu knjigu, pisac Milisav Savić ju je označio kao “totalnu knjigu o gljivama”, filozof Milutin Stanisavac kao delo sa ozbiljnim naučnim pristupom a jedini tamo prisutni mikološki stručnjak, prof. dr Miomir Nikšić, kao prvi pravi, i malo je reći, priručnik na srpskom jeziku.
       Čulo se takođe na istoj promociji da je, u nedostatku domaće, naše tržište najsnabdevenije literaturom iz Hrvatske. Da se iz nje isto tako preuzimaju i imena gljiva i da u tom pogledu vlada povelika zbrka. Nju uvećava i to što se iste vrste gljiva u različitim krajevima Srbije i Crne Gore različito nazivaju i što većina sakupljača i potrošača ne zna njihova prava latinska i grčka imena. Zbog toga su se Hadžić i književnik Vojislav Donić još pre godinu dana jednim pismom obratili Odeljenju za jezik SANU s molbom da se pristupi nekoj vrsti standardizacije naziva gljiva u srpskom jeziku. Odgovor još čekaju.
       No, dok nam i jezikoslovci ne priskoče u pomoć oko imenovanja gljiva, što bi svakako olakšalo i njihovo pouzdanije razlikovanje, njihovo raspoznavanje, najbolji vodič biće nam ova izvrsna monografija iz pera Ibrahima Hadžića i kolorne ilustracije iz kolekcija njegovih prijatelja. Zato ovu knjigu treba da poseduje svaki sladokusac malih šumskih čarolija.
      
       SAVA DAUTOVIĆ