Sasvim je izvesno da globalni poredak ne može biti organizovan i vođen iz jednog centra. Njegova predimenzioniranost bi centralističkim upravljanjem do maksimuma razvila entropijske procese prof.

      Način upravljanja i odnos delova i celine, težišna je tačka, od koje zavisi efikasnost i dugotrajnost jednog sistema. Dinamička ravnoteža unutar delova jedne celine, među delovima te celine, između tih delova i celine, kao i svih njih zajedno sa ostalim celovitim sistemima, uslov je opstanka i razvoja. Klasičan odnos delova i celine tokom dosadašnjih istorijskih iskustava zasniva se na upravljanju iz centra i kontroli i dominaciji nad delovima. Sledstveno biologističkim i organističkim teorijama do današnjih dana, održalo se i političko uverenje, da kao što mozak upravlja ostalim delovima tela, tako i centralna vlast političkog sistema u državi i partiji, upravlja svim delovima partijskog i društvenog organizma.
       Ukoliko bi se zadržao ovaj način analogije funkcionisanja sistema organizama živih bića i društva, onda bi morala biti primenjena najnovija saznanja iz oblasti biohemije, nuklearne biologije i kvantne teorije. Već je opštepoznato da svaka ćelija živog organizma poseduje DNK strukturu, koja u sebi sadrži sve informacije o organizmu u celini. Dakle, ako za ovo površno razmatranje prihvatimo da svaka ćelija (deo) poseduje inteligenciju i sposobnost samostalnog funkcionisanja u okviru sistema (celine), možemo zaključiti, da se na sistem može gledati i kao na proizvod, posledicu, zbir funkcija pojedinačnih delova. Pri tom, svaka ćelija obavlja poslove iz svog delokruga automatski, sopstvenom unutrašnjom organizacijom, pa čak i inteligencijom, kao na primer imunološki sistem odbrane. Naravno, da ćelija istrgnuta iz konteksta organizma umire kao takva. Međutim, njena inteligencija sadržana u njenom DNK, na nivou čestica manjih od atoma, ostaje i integriše se u neku novu organizaciju, a na osnovu informacija koje ona poseduje, moguće je rekonstruisati ceo organizam.
       Sasvim je izvesno da globalni poredak ne može biti organizovan i vođen iz jednog centra. Njegova predimenzioniranost bi centralističkim upravljanjem do maksimuma razvila entropijske procese. Ali, samostalnost delova integrisanih u sistem, koji obavljaju funkcije iz svog domena, zadovoljavajući pri tom, pre svega svoje potrebe, može da omogući uravnotežen i efikasan sistem u celosti.
       Pronalazak točka i pisma, kao i savremena naučna i tehnološka dostignuća, su i civilizacijske tekovine, isto kao i sistem pravnih normi, zasnovan na etičkim načelima. Osnovni uslov funkcionisanja društvenih sistema jeste očuvanje upravo tih tekovina - vladavine prava.
       Sa ovog stanovišta, takozvani Novi svetski poredak jeste aktuelni istorijski proces, koji donosi neophodne epohalne promene, ali i proces, koji u sebi nosi i mogućnosti novih globalnih odnosa manipulacije nad građanima - podanicima i državama, delovima globalnog sistema. Borba za veću samostalnost na svim nivoima unutar država u okviru Novog svetskog poretka, definisanje i podela njihovih funkcija, već su postali glavni razlozi sukoba na relacijama građanin-država-svetski poredak.
      
       (Autor je profesor FPU i predsednik Društva slobodnih građana)