(“Ili laskaju sebi, ili vređaju njega”, NIN br. 2731)

      Izuzetno mi je drago što se u NIN-u pojavila redovna kolumna Aleksandra Tijanića, definitivno najvećeg novinara među savetnicima, menadžerima, “blic” Mirkovim ministrima, možda i lepoticama sa Neta, a i šire.
       Poštovalac sam njegovog “pit bul” literarnog stila, trenutno usmerenog prema vladi odnosno vlasti, bez obzira na količinu besa i potrebe za obračunom sa ličnim neprijateljima (one of these dadžs, možda i neprijateljima svih nas).
       Ono što mi u toj priči smeta je što pored surovog “klota” postoji i nežni “frket”, ili pokušaj da nam se Koštunica, taj tikoviti političar 486 generacije sa softverom marke “Ljilja Nedeljković” i komponentama COMODORE 64, s kojim bi pre uspeo da podgreješ ručak nego da podigneš NjINDONjS, ponudi kao alternativa ili pak kao jak igrač u igri koja se, na njegovu “normalno” legalnu žalost, ne zove lastiš.
      
       MILOŠ NEDELJKOVIĆ,
       inženjer sa Banovog brda