NIN Reklama
Oznaka i datum izdanja
Naslovna stranaPretrazivanjeArhivaRedakcijaProdaja
Naslovna strana broja

Šekspir i tradicija

Delo: Romeo i Julija Sergeja Prokofjeva
Koreograf i reditelj: Dimitrije Parlić
Dirigent: Angel Šurev
Mesto: Narodno pozorište u Beogradu

      Obnovljena Parlićeva koreografija Šekspirovog dela Romeo i Julija, koju je, u dve protagonističke podele (26. i 28. juna 2003), kao šestu verziju ove predstave u odnosu na beogradsku praizvedbu iz 1949), prenela Višnja Đorđević, predstavlja hommage ne samo našoj baletskoj tradiciji i Parliću, već i svima koji su slavu beogradskog baleta proneli diljem sveta. Đorđevićeva se uglavnom pridržavala splitske verzije iz 1989. i beogradske iz 1979, kao kompleksnijih u leksičkom i dramaturškom pogledu, tehnički i stilski, u odnosu na prethodne.
       Po nešto naglašenijoj poetizovanosti Parlićeve vizije, sintezi klasične, neoklasične i renesansne igre, svođenju pantomime na najnužnije i po izrazitijoj stilizovanosti kretnji, prva nam je premijera bila bliža. Takva se stilizacija osećala čak i u onim scenama - protivstavljenim renesansnoj razuzdanosti Tarantele i Narodnog veselja, botičelijevskoj fluidnosti Bala i njegovim baroknim elementima - u kojima preovladavaju dramska oporost i tenzija među suprotstavljenim stranama. Parlić je umeo da oseti i izrazi paroksizam tragičnog kao i sam kompozitor Prokofjev, ali i da režijski virtuozno, oslanjajući se na muziku, postigne reljefnost kako glavnih tako i malih uloga, kako lirskih tako i dramskih prizora. Na velikoj sceni Narodnog pozorišta efektan mizanscen bio je naglašen tempima i dinamikom (usporene lirske, munjevite tragične scene, uz sve stišaniji i sve usporeniji tempo u prikazu smrti nevinih). Izvanrednom estetskom doživljaju bitno su doprineli protagonisti i solisti, celokupan ansambl Baleta i Orkestra predvođenog maestrom Angelom Šurevim, kao i brojni uvežbači.
       Igra nežne i fluidne Julije - Ane Pavlović, tehnički sigurne, i strastvenog i spontanog Romea - Konstantina Tešee, virtuoznog u solima i podrškama, kao i u tercetima (igra maskama, borba Tibalda i Romea, itd.), kulminirala je u ljubavnim duetima (Balkon, Dve sobe) i u potresnom finalu. Žestini Tibalda - Nenada Jeremića (sigurnijeg na drugoj nego na prvoj premijeri), mekom i naivnom Benvoliju - Aleksandra Ilića, protivstavljena je dramski upečatljiva uloga Merkucija u interpretaciji Svetozara Adamovića, glumački i tehnički tako virtuozna da bi se balet, po drugoj predstavi, mogao nazvati “Merkucio protiv svih”. Obe dadilje bile su odlične, s tom razlikom što je prva, Milica Bezmarević, bila stilizovanija, duhovnija i brižnija, dok je druga, Olga Olčan, bila vragolastija, uz narodski vickastog Petra (slugu) Nenada Buturovića. Ulogu Parisa, svedenu na I čin, Božin Pavlovski i Stevan Hadžislavković odigrali su solidno, po službenoj dužnosti. Od dve ledi Kapuleti, Anđele Đaković i Drine Đurić, Anđela je, patricijskom uzvišenošću, stilizovanim gestom i hodom u stilu botičelijevskih “lebdenja”, držanjem korpusa i ruku, bila najbliža stilu koji je Parlić zahtevao od svih učesnica Bala. Pored efektnih dramskih scena, dueta i terceta i potresne završnice, Bal, sa baroknom predstavom u predstavi, Narodno veselje i Tarantela, kao i sam kraj baleta, ostavili su upečatljiv utisak. Mila Dragičević i Denis Kasatkin, protagonisti na drugoj predstavi, impresivni u prvom susretu, dali su savremeniji i realističniji ton predstavi, prenebregavajući u strasti i nežnostima tehničku preciznost, ali i postižući veći stepen uzbudljivosti, bliži senzibilitetu mladih. Izvanredno lepi kostimi Božane Jovanović i dekor Dušana Ristića koji je približno restaurisao Boris Maksimović (izuzev zadnjeg rikvanda D. Ristića, za Bal, koji je izgubljen), uz majstorsko svetlo Miodraga Milivojevića, dočaravali su nam lepotu likova, ličnosti, doba i epohe Verone XVI veka.
      
       MIRJANA ZDRAVKOVIĆ


Copyright © 1996-2003 NIN - redakcija@nin.co.yu