Neka Pedro visi!

Bilo da ga posmatramo kao „superstara“ ili „grešnika“ (enfant terrible), kod mitropolita Amfilohija “konstatovano“ je nekoliko važnih činjenica: nepoštovanje principa stroge odvojenosti crkve od države (ustavna kategorija), militantno zastupanje jednog vida svetonazora na račun drugih i drugačijih „pogleda na svet“, uplitanje u dnevnu ali i „visoku“ politiku, netolerantno ispoljavanje nacionalističke ideologije, zloupotreba vere u nereligijske svrhe, necivilizacijski odnos prema nekim aktuelnim pojavama i procesima, neke nedoslednosti u odnosu prema jednom broju primarno crkvenih pastoralnih i organizacionih pitanja. Najveći broj ovih konstatacija zasniva se na izjavama mitropolita Amfilohija datim u službenom odnosu, na javnim skupovima, u sredstvima javnog komuniciranja i u autorskim prilozima za javna glasila i publicistiku. Hoćemo li, možda, pristati da zaključimo kako se ovde radi o „čuvenom“ verbalnom deliktu koji, po navici, u našoj svesti držimo za „mačji kašalj“? Za navedene “prestupe“ protiv mitropolita Amfilohija nije podignuta optužnica, pa mu ni advokati nisu preša. Ako, iz mnogih objektivnih razloga, po strani ostavimo Crkvu i njene institucije i ingerencije, mi smo na otvorenom poligonu najšire društvene javnosti, pa naša mišljenja mogu biti samo izraz ličnog odnosa prema svemu što se mitropolitu zamera, a nikako pritisak na bilo koga, posebno ne na pravosudne institucije i organe državne prinude. Što znači da se prema slučaju mitropolita odnosimo samo „po saznanju i po savesti“. Kako, naime, drukčije da se opredele nereligiozne osobe i slabi poznavaoci crkvenih normi i procedura, a uz to još i političko-stranački nerazvrstani, na osnovu čega treba da formiraju svoj „stav“ o mitropolitovim zabludama i nepočinstvima, koja mu se pripisuju kad je njihov lični položaj apsolutno laički (što je slučaj i sa primerom verskog poglavara Muamera Zukorlića)? Kontekstualno, da li je dovoljno da se osobe koje nisu u „teološkom“ ili „političkom“ diskursu o mitropolitovim „grešnostima“ odrede kao o „mišljenju i delovanju“ Rista Radovića, građanina Srbije, što prema stanovištima nekih „analitičara“ i komentatora nije adekvatna mera u opredeljenju za „meritum stvari“? Naglašava se da mitropolit Amfilohije, ako je istinski posvećenik Crkve, nije prestao biti čovek. Teško je, što je sasvim razumljivo, da osobe koje nemaju mogućnosti da lično poznaju mitropolita Amfilohija, tj. građanina Rista Radovića, formiraju definitivan stav o njegovim izjavama i pratećem ponašanju, odnosno o njegovom ponašanju i pratećim izjavama. U nedostatku potpunijih saznanja (opet škrtost ili „nezainteresovanost“ nauke i struke) o svemu što se gospodinu mitropolitu stavlja na dušu preti nam nepoželjna izvesnost da se, na talasu preovlađujućih ocena (propulističkih ili antipopulističkih), olako svrstamo u hor „sudija“ čije se raspoloženje može prepoznati i u refrenu songa: Neka Pedro visi!