Neupotrebljivo

No problem s Kopolom i njegovim najnovijim filmom Između svetova, evidentan je na mnogim planovima i on pre pokazuje hipertrofiju jednog stila i autorsku degradaciju jednog inače prepoznatljivog rukopisa, do ravni njegove filmske neupotrebljivosti. Između svetova je, definitivno, jedan od najgorih filmova koji se pojavio na beogradskom filmskom repertoaru ove godine i jedan od najtransparentnijih autorskih debakala ove decenije. S estetičkim učincima kakve kvalifikacione stilske vežbe, Između svetova je film potpunog odsustva imaginacije, narativne konfuzije, totalne mistifikacije (definišemo li mistifikaciju kao produkciju značenja koje realno ne postoji), bezidejnosti i ispraznosti... Čak i oživljavanje Edgara Alana Poa (Ben Čaplin) u funkciji fabulativnog katalizatora i transmitora u povezivanju vremenskih i narativnih ravni filma, samo je jedan egzibicionizam u nizu, prividno opravdan njegovim posredovanjem u razjašnjenju osnovnog zagonetnog toka priče. Kopola je najneubedljiviji tamo gde zalazi u tuđi filmski prostor. Nasilna potreba za negovanjem jedne vrste filmskog onirizma pokazuje se kao groteska i preuzimanje nekih njegovih zasada vodi u karikaturalno referiranje na Dejvida Linča ,čija se autentična halucinatornost još uvek ne može oponašati tehnološkim sredstvima mizanscenskih trikova, među kojima funkciju kinematografije preuzimaju benigna vizuelna zavođenja. Kopolin postmodernistički prosede ne može se braniti čak ni iz perspektive žanrovskog mutanta, čiju polaznu žanrovsku inspiraciju glumački tandem Val Kilmer – Brus Dern jedva da čini zanimljivom, makar kao replikom na film Kopoline kćeri Sofije Samoubistvo nevinosti.