Potvrda koncepcije

Posle svih promena koje je doživeo u proteklih šest decenija – od festivala jugoslovenskog igranog filma, preko festivala hrvatskog filma do festivala međunarodnog karaktera, pulski festival je i ovogodišnjim izdanjem potvrdio da ova koncepcija, koju je proteklih godina postavio i uobličio umetnički direktor Zlatko Vidačković, ima opravdanje i da vrlo dobro funkcioniše na tri plana: planu prezentacije nacionalne produkcije, planu vrednovanja filmova nastalih kao regionalne koprodukcije, kao i na međunarodnom festivalskom planu. Pomenuti regionalni plan posebno je značajan jer se uvek iznova potvrđuje ono što svi kinematografski ljudi dobro znaju: da bez produkcione i kreativne saradnje na eksjugoslovenskom prostoru mnogi projekti jednostavno finansijski ne mogu biti realizovani a u nekim slučajevima i artistički bi bili siromašniji. U tom smislu, ove godine se pokazalo da je hrvatsko-srpska „kinematografska veza“ bila dominantna. Manjinske koprodukcije hrvatskih filmova napravljene su samo sa Srbijom - oba filma u konkurenciji dobila su nagrade: Parada (Srđan Dragojević za scenario i Hristina Popović za ulogu) od strane oficijelnog žirija i Praktični vodič (Bojana Vuletića) koji je dobio nagradu FEDEORA, Federacije kritičara Evrope i Mediterana. Najzad, naša glumica Mirjana Karanović i potpisnik ovih redova bili su članovi žirija. Naravno, u središtu pažnje domaćih i inostranih novinara, kritičara i direktora filmskih festivala, bili su filmovi nove hrvatske produkcije. Pula je predstavila celokupnu produkciju od 11 igranih filmova i izbor najboljih kratkih. Osnovne karakteristike produkcione godine ogledaju se u raznovrsnosti tema i žanrovskih i stilskih osobenosti filmova. Potom, nije bilo filma izrazitih vrednosti, ali ni filma koji je ispod nivoa. Videli smo tri vrlo dobra filma što, uz gore pomenuto, čini dobar prosek i što, i po evropskim kinematografskim kriterijumima, čini uspešnu produkcionu godinu. Najprijatnije iznenađenje bio je film Pismo ćaći, debitantski film renomiranog autora dokumentarnih filmova Damira Čučića. Film jednostavan u ideji, dosledan u stilsko-formalnom prosedeu autora, ali složen za rediteljsku, glumačku i montažnu realizaciju, govori o odnosu sina i oca kao vivisekcija njihovih sukoba i skrivenih emocija koje ni jedan ni drugi ne umeju da iskažu. Složen film, pun skrivenih i lepo poentiranih značenja, a jednostavan u emociji koju sobom nosi. Poznati reditelj srednje generacije, Branko Šmit, znan po izrazito angažovanim, beskompromisnim i u izrazu ekspresivnim filmovima (Metastaze, 2009), u svom novom filmu LJudožder vegetarijanac opet se bavi kritikom hrvatskog društva danas. Naravno, kao kod svakog dobrog filma, ta kritika u ovom slučaju ukazuje na korupciju i povezanost državnih službi i kriminogenih krugova, nije sama sebi cilj, već je utemeljena u dobro vođenoj priči i dobro isprofilisanim likovima, posebno glavnog junaka, doktora u jednoj ginekološkoj klinici. Najzad, još jedan znani reditelj srednje generacije, Arsen Ostojić, snimio je vrlo dobru filmsku dramu Halimin put delikatne teme – međureligijskih i međuetničkih konflikata pre i tokom rata u Bosni. Klasičnim a doslednim rediteljskim postupkom Ostojić je, uz sjajnu podršku direktora fotografije Slobodana Trninića, komponovao emotivno složenu dramu koja je vrlo dobro komunicirala sa publikom u Areni. Iduće godine, Pula obeležava 60 godina festivala. Biće to fešta koja nadmašuje Pulu kao hrvatski festival.