Globalizacija Srbije

Da li je istina uznemirena prikazivanjem pogubljenja muslimansko-bošnjačkih zatočenika od strane “Škorpiona”? Avers istine nije, ali jeste revers! Problem je u tome što globalizatorski standardi konkretnim slučajevima koji se odnose na razne svetske avlije (Balkan je tu na jednom od prvih mesta) priznaju samo avers istine. To se može lako uočiti na primeru propagandnog rata oko bivše Jugoslavije.

Jedna od najzloglasnijih muslimansko-bošnjačkih paravojnih jedinica u BiH je bila “El muyahid” (komandant Abu Mali, pomoćnik šeik Anvar Šaban) koja je obrazovana u Zenici u avgustu 1993. uglavnom od verskih fanatika iz islamskih zemalja (Iran, Pakistan, Avganistan, Jemen, Alžir, Saudijska Arabija, Tunis...) ali i iz BiH. Oni su se borili i u sklopu dobrovoljačke jedinice “Ansara” koja je brojala oko 600 vojnika a delovala oko Travnika i Zenice. Na zlu glasu je ostala i specijalna elitna jedinica “Kataeb al Munimin” sastavljena uglavnom od Arapa i Sudanaca. U toku rata u BiH učestvovalo je oko 10 000 fanatičkih muyahedina koji su se nakon rata prebacili na Kosmet i u Makedoniju, ali ih je ipak oko 1 500 ostalo na području centralne Bosne.

Prema svedočenju Milana Ivančevića, jednog od članova Komisije za traženje nestalih iz Republike Srpske, njemu je krajem 1996. na sastanku sa bivšim komandantom Trećeg korpusa Armije BiH, Šakibom Muhmuljinom, dotični izjavio da su islamski muyahedini ubivši srpske vojnike iz logora u Gostovićima poklonili tadašnjem predsedniku BiH, Aliji Izetbegoviću, 28 odsečenih srpskih glava dok su drugih 28 srpskih glava poslali u Iran.

O zločinačkim aktivnostima odreda “El muyahid” protiv Srba, naročito u oblasti Vozuće, postoji amaterska trosatna video-kaseta snimljena od pripadnika samog odreda, a koja se neposredno nakon rata mogla čak i iznajmiti po sarajevskim, zeničkim, zavidovićkim video-klubovima, mada je zvanična vlada BiH nastojala da uništi sve primerke.

Ostaje pitanje: kako je moguće da su se takve kasete mogle iznajmljivati po video-klubovima BiH a da ipak ni jedna od njih ne završi u rukama Karle del Ponte i srbijanskih mas-medija (naročito RTS-a)? Postoje samo dva odgovora: 1) vlada BiH je jednostavno “zaboravila” da ih pošalje, što se da veoma brzo ispraviti; 2) Haški tribunal i srbijanski mas-mediji poseduju snimke, ali ih javno ne prikazuju poštujući međunarodni kodeks novinarske etike da se snimci ovakvog (mnogo krvavog) karaktera ne mogu prikazivati javnosti.

Podsetimo se da svojevremeno (1993) baš iz tih “kodeksovskih” razloga (što je bilo zvanično obrazloženje) na londonskom Bi-Bi-Siju nije prikazan video-materijal ponuđen od strane vlade Republike Srpske o masakrima nad srpskim civilima, ali jesu prikazani dokumentarni snimci o stradanjima bošnjačkih i hrvatskih civila jer su dotični snimci bili ispod granice “krvavog limita”.

Jedno je ipak sigurno: srbijanski mas-mediji (konkretno RTS) se polako ali sigurno uklapaju u šemu standarda međunarodne zajednice. To može biti siguran znak da će balkanska Srbija ipak jednog dana postati član svetske zajednice. Bar jedna od balkanskih avlija sa prostora bivše Jugoslavije će postati deo globalnog ranča.

Dr Vladislav B. Sotirović,

Univerzitet u Viljnusu,

Litvanija