Kreće “bela Al kaida”

Presudom Međunarodnog suda pravde u Hagu po tužbi BiH protiv Srbije i Crne Gore zbog genocida izvršenog tokom rata 1992-1995, Muslimani su razočarani i uvrijeđeni, ogorčeni i revoltirani zato što su deceniju i po na sve strane širili, pokazalo se pravno neutemeljenu, propagandnu priču da će proces sigurno dobiti, pa su i sami u nju povjerovali. Srbi su, opet, iznenađeni samo zato što su već navikli da im iz svijeta stižu jedino sumnjičenja i prijetnje, kazne i poniženja, pa je svaka dobra vijest čudo neviđeno.

Takva ponašanja neracionalna su. Sa bošnjačke strane zato što su presude starijeg i uglednijeg Haškog tribunala neopozive i iza njih stoji autoritet UN, pa se svaka reakcija izuzev prihvatanja uzima za zlo ne samo u Savjetu bezbjednosti nego i u Briselu i Vašingtonu. Sa srpske strane pak, jedva kontrolisano oduševljenje nalikuje na svijest o realnoj krivici koja je formalnopravno otklonjena zahvaljujući nedostatku dokaza ili pristrasnosti sudskog vijeća.

Bilo bi ne samo taktički nego i principijelno umjesnije da je na političkim forumima i u medijima u Beogradu, povodom presude otvorena rasprava o tome šta je stajalo u protivtužbi Srbije za masovne zločine, etničko čišćenje, silovanja, mučenja i zlostavljanja koja su u isto vrijeme, samo na drugim lokalitetima, širom BiH izvršili Bošnjaci i njihovi saradnici mudžahedini nad srpskim civilima. Štaviše, najsvježiji i najpouzdaniji podaci, i to iz međunarodno ovlašćenih bošnjačkih izvora, pokazuju da od ukupno sto hiljada smrtno stradalih u ratu u BiH na Srbe otpada oko trećine, što tačno odgovara nacionalnom procentu u ukupnom broju stanovnika i svjedoči o potpunoj simetriji zločina.

Kontratužba je, ispostavilo se pogrešno, povučena u vrijeme srpskog osporavanja nadležnosti Suda kako mu se ne bi dao tzv. pasivni legitimitet. Ali tako je proceduralno definitivno ispuštena šansa da se pred najvišom globalnom sudskom instancom potraži pravda i za srpske žrtve tokom rata u BiH. Istovremeno, odustajanje Beograda od protivtužbe predstavljalo je i akt dobre volje, odnosno poziv drugoj strani da učini simetričan potez.

Bošnjaci su to, takođe se pokazalo pogrešno, odlučno odbili iz, kako su rekli, moralnih razloga, ali i uz odštetni zahtjev od nekoliko milijardi dolara. Dakle, muslimansko Sarajevo ne samo da nije prihvatilo pruženu ruku pomirenja, nego je htjelo da Srbija bude osuđena kao genocidna država i da narod u Srbiji naredno stoljeće skapava pod teretom ratnih reparacija. To što su se Bošnjaci prevarili u računici nipošto ih ne amnestira od loše namjere, tim prije što je poraženi agent BiH pred Haškim tribunalom Sakib Softić odmah najavio da će narednu deceniju sakupljati dokaze za novu tužbu. A to, opet, uz osvjedočenu brzinu rada Suda od 14 godina po predmetu, znači da će parničenje prvih susjeda trovati međusobne odnose još barem četvrt stoljeća.

Vlasti u Beogradu, u stvari, trebalo bi da se bave sasvim drugim redom pitanja.

Prije svega, kako će napokon svijetu ubjedljivo progovoriti o žrtvama svog naroda i njihovim dželatima, jer predsjednica Međunarodnog suda pravde je, bez obzira na konačnu presudu, tokom tročasovnog čitanja obrazloženja po logici tužbe isključivo govorila o bošnjačkim žrtvama i stepenu srpske krivice, a o srpskim žrtvama i bošnjačkoj krivici, naravno, ni jednu jedinu riječ.

Zatim, kako da politički kapitalizuju navode u presudi koji državu Srbiju, na osnovu dokumenata CIA, indirektno oslobađaju od dugogodišnje stigmatizacije za agresiju na BiH, bez obzira na to što to dijelom amnestira Miloševićev režim i utoliko na planu unutrašnjih političkih odnosa ne odgovara aktuelnoj vlasti.

Dalje, pitanjem kako da diplomatski reaguju na činjenicu da su najviši funkcioneri BiH u zvaničnim izjavama pokrenuli pravu medijsku kampanju ponavljajući optužbe koje su na sudu već osporene.

Napokon, pitanjem kako da se Srbija kao država i garant Dejtonskog okvirnog ustavnog sporazuma za BiH postavi prema susjedu koji neprestano politički atakuje na njenu “dijasporu” u entitetu, utoliko prije što se status Republike Srpske mora tretirati po analogiji sa statusom Kosmeta.

Srebrenica je, naravno, nešto sasvim drugo, bez obzira što Srbija nije okrivljena ni za izvršenje genocida niti za saučesništvo u zločinu, ali nema osnova ni da bude povod za frontalne napade Bošnjaka na srpski narod, niti razloga za defanzivne reakcije iz Srbije. Šteta je što brza i mudra inicijativa Borisa Tadića da Srbija već sutradan formuliše deklaraciju o žaljenju što nije spriječila presuđeni lokalni genocid u Srebrnici, nije praćena i odgovarajućom inicijativom, jer predsjednik države ima pravo da u ime naroda i sam potpiše takvu izjavu. Zadatak je prepušten nesložnoj Skupštini, u koju su liberali odmah poslali predlog deklaracije po kojoj Srbija mazohistički optužuje samu sebe, a radikali već uzvratili predlogom deklaracije u kojoj nediplomatski ukazuju na kontradikciju u presudi po kojoj ondašnje rukovodstvo države, istina, nije znalo šta se sprema u Srebrenici i istovremeno osuđuje zato što to što nije znalo nije spriječilo. Biće to, dakle, neproduktivno nadmudrivanje u Skupštini koje će, nakon međunarodnih pritisaka i uslovljavanja, u vremenskoj iznudici biti presječeno tijesnom poslaničkom većinom, odnosno pojedinačnim aktom šefa države, vlade ili ministarstva vanjskih poslova.

Svjesna da je pljuvanje na Srbiju jednako neproduktivno koliko i galama protiv Suda, bošnjačka politička i intelektualna elita se brzo okrenula Republici Srpskoj i okomila na Srbe u BiH. Ako za sudski utvrđeni genocid u Srebrenici nije odgovorna Srbija, onda bi, po njima, to morala da bude barem Srpska, pa makar to podrazumijevalo i po njih nepovoljnu implikaciju da Bosnu onda nije zapalila vanjska agresija nego unutrašnji građanski rat. NJihova nevolja je, međutim, u tome što u presudi ne stoji ni da je to VRS u cjelini nego samo njeni pojedini oficiri, koji su već odavno optuženi za ratne zločine, pa onda ni političko rukovodstvo RS, a kamoli srpski narod u entitetu, koji je, štaviše, ustavno definisan kao multietnički. Čak i da nije tako, Srpska ne bi na optuženičkoj klupi mogla da zamijeni, optužbe oslobođenu, Srbiju naprosto zato što je Međunarodni sud pravde nadležan samo za međudržavne sukobe. Bošnjaci bi, dakle, morali najprije da prihvate referendum o otcjepljenju RS, da bi mogli da je tuže za agresiju i genocid.

Glodur najtiražnijeg sarajevskog političkog magazina “Slobodna Bosna” Senad Avdić se zbog toga vajka da su Bošnjaci dobro i prošli u Hagu s obzirom na to da im nacionalnu elitu predstavljaju “živinički sudija parničar Sakib Softić”, “doktor Prištinskog univerziteta Haris Silajdžić”, “medreslija Safet Halilović”, “profesor ruskog sa Sokoca Ismet Grbo”, “strateg Fočanskih propisa Šemso Tucaković”, te “neograničen broj pešterskih Čekića”. Ali u njihovom, zaista, politički neartikulisanom vrištanju protiv Srbije, Srpske i Srba povodom presude koju je donio izrazito internacionalni sastav sudija, među kojima je bilo i nekoliko muslimana, a baš nijedan pripadnik pravoslavne vjere, ipak ima nekog, pa makar i opet pogrešnog sistema.

Poraz u pokušaju da se dokaže da je Srbija izvršila genocid i da je Srpska genocidna tvorevina bošnjačke intelektualno-političke perjanice hoće da pretvore u pobjedu pokušajem da proguraju ustavne promjene koje će de fakto ukinuti entitete. A pošto ih je visoki predstavnik Švarc-Šiling upozorio da je “Republika Srpska stvorena potpisivanjem Dejtonskog sporazuma i da to nema nikakve veze sa slučajem Srebrenica, koji je međunarodnim faktorima bio poznat i prije toga”, “prištinski doktor za međunarodne odnose” je sa proslave Dana državnosti BiH, u čijem obilježavanju Srbi po tradiciji nikada ne učestvuju, rastjerao i sve zapadne diplomate izjavom da bi “presuda u Hagu bila drugačija da žrtve nisu muslimani”. A na Dodikovo podsjećanje da je pomenuti doktor glavom i bradom i sam bio 1995. u Dejtonu te i lično parafirao sporazum kojim je legalizovana Republika Srpska, konačno su se oglasili i zapadne strepnje obistinili “domaći islamski teroristi” iz Tuzle najavom da će “zoljama gađati automobile po Banjaluci”.

Bilo je zaista nerealno očekivati da mudžahedinski interbrigadisti, koji su tokom rata preko zagrebačkog vojnog aerodroma organizovano uvoženi u BiH, koji su ratovali u okviru III korpusa Armije BiH, koji su poslije rata sa znanjem muslimanske vlasti uvježbavani u terorističkom kampu u Pogorelici za akcije izvan BiH, koji su se kao bošnjački zetovi odomaćili u ekskluzivnoj fundamentalističkoj komuni u Bočinji, ali i ostalim dijelovima BiH, neće prije ili kasnije postati sjeme “bijele Al kaide”. Globalna briga o tome predstavlja ozbiljan zadatak za evro-američke antiterorističke strukture koje stupaju na scenu kada zakažu strateške diplomatske manipulacije balansiranja štapa i šargarepe za muslimane u Avganistanu odnosno Pakistanu, Palestini odnosno Jordanu, Iraku odnosno Bosni ... A lokalnu odbranu od njih može da preuzme jedino samostalna entitetska policija.

Pri aktuelnoj sinhronizaciji zapaljive retorike muslimanskog prvaka i člana Predsjedništva pretežno hrišćanske BiH o krstaškom ratu protiv muslimana, sa jedne strane, i tuzlanske podzemne islamističke organizacije koja najavljuje terorističke napade na glavni grad Republike Srpske, sa druge, inicijativa OHR-a da se entitetske policije objedine zvuči zaista tragikomično. Umjesnije bi, recimo, bilo da se glasno razmišlja o čvršćoj koordinaciji evropskih antiterorističkih službi sa policijom Republike Srpske u borbi protiv globalne opasnosti koja prijeti i bošnjačkom narodu spram Harisa Silajdžića i tuzlanskih terorista koji se odazivaju na njegove džihadske poklike.

Utoliko više što je političko vođstvo Republike Srpske, uprkos još uvijek samostalnoj entitetskoj policiji, koja navodno koči integraciju u EU, ispunilo očekivanja Brisela. Najviši funkcioneri su se u ime srpskog naroda zajedničkom porukom poklonili pred žrtvama genocida u opštini Srebrenica, a Dodik je pokrenuo i formiranje međunarodnog centra za istraživanje ratnih zločina koji bi bio smješten u ovom gradu. Ovaj “brantovski gest” lidera Srpske mogao bi možda da bude i preporuka da se ovaj dio podijeljene BiH, koji u svakom pogledu svaki dan sve više napreduje, izdvojeno i prije ostatka zemlje nađe u evropskim institucijama, baš kao što se prije nekoliko godina desilo sa grčkim dijelom podijeljenog Kipra.

No, Srbima u Srpskoj je najvažnije da je “matica” konačno oslobođena krivice za genocid i isplate reparacija, zaprijećene zbog solidarnosti sa “prekodrinskom braćom”. Tim prije što se, po nekim mišljenjima, moglo sve izbjeći da su Pale poslije rata blagovremeno osporile bošnjačko-hrvatsku tužbu protiv Srbije, jer su po odredbi Dejtonskog sporazuma svi dotadašnji nacionalno jednostrani akti u ime cijele BiH bili podložni reviziji u roku od šest mjeseci. Doduše, pomoćnik državnog sekretara SAD Ričard Berns je takve pannacionalne emocije kod, navodno, samo “nekih Srba” nedavno nazvao opasnim iredentizmom, ali kako onda krstiti secesionističke ambicije Albanaca na Kosmetu koje Administracija podržava i koje će, da se ne obmanjujemo, neminovno završiti ujedinjenjem u Veliku Albaniju.

Nenad Kecmanović