Pesnik plavetnila i mladosti

Stevan Raičković (1928–2007) pripada generaciji stvaralaca koja unapređuje dečju književnost. Osim mladih, njega, kao što biva sa dobrim piscima, s podjednakim zadovoljstvom čitaju i odrasli – ne radi zabave, već iz opštih pobuda, radi čega i postoji poetska reč. Suptilan pesnik i liričar visokog reda, Raičković nije pošao forsiranim modernističkim putem, sledeći tradiciju raspevanosti i igre, ili preobražavajući se u dete. Veliko dvorište (1955) je prvo ostvarenje od dvadeset psihološki i dramski zasnovanih priča. U kratkim, emotivno uzbudljivim, proznim oblicima o dečaku, selidbi, lopti, hlebu, psu Žutku, tuzi, ocu, kući kraj reke Tise, snažnim doživljajem i lepotom pripovedanja, evociran je lirski „skriveni”, ali stvarnosno utemeljen svet; posve su to nejasna sećanja na detinjstvo bez radosnog ushićenja, praćeno indignacijom, ratom i glađu. Družina pod suncem (1960) najavljuje umetnika čistih poetskih struktura, mašte i prirode. Pesme naslova i sadržine bliske dečjoj literaturi: vetar, vetrenjača, leto, šuma, šaren–laž, u vezanom slogu, bez forsiranja rime, nose u sebi životnost i bogatstvo slikarskih elemenata. Poema Gurije (1962), kojom se autor okušao u zrelijoj fazi svoga stvaralačkog iskustva, slika je ljudskog odnosa prema prirodi i vizija tajanstvenog i zagonetnog sveta vode, alasa i šumara. Male bajke (1974), nalik pesmama u prozi, bez razvijene fabule i epizoda, kolo kvalitativno novih pesama Slike i prilike (1978) potvrda su pesnikovog razvoja i talenta dečjeg stvaraoca. Nesumnjivo, njegovo delo je vodilo izvesnom pomeranju književnosti za decu i mlade. Tihomir Petrović, Pedagoški fakultet u Somboru