Ivan Bekjarev (1946-2020)

Stevica Kurčubić, Cane Kurbla, Toma Grković, Svetozar Vujković, Despotović, Maršićanin, Jerotije Pantić. Likovi specifičnih imena za koje je bilo neophodno naći jednog originalnog i specifičnog tumača. I zaista, svima je tu specifičnost sopstvenom osobenošću dao Ivan Bekjarev, glumac koji je prošlog ponedeljka izgubio borbu sa koronavirusom. NJegova poslednja uloga biće zabeležena na setu filma i serije Bilo jednom u Srbiji, čije je snimanje usled pogoršanja epidemiološke situacije prekinuto. Kada smo se prvi put sreli, a tome ima već više od petnaestak godina, na promociji njegove biografije koju je potpisao Zoran T. Jovanović, Ivan Bekjarev je ostavio utisak jednako impulsivne ali daleko plemenitije osobe od lika Kurčubića u seriji Bolji život, koji ga je krajem osamdesetih proslavio širom tadašnje Jugoslavije. Bekjarev je bio borben i istrajan, čovek koga je nepravda morila, koji je davao na važnosti i ljudima sa kojima je radio i poslu do kojeg mu je bilo stalo. I ta zvanična biografija beleži podatke koji se danas ponavljaju, kada se ispisuju stranice sećanja na njegov lik i delo. Rođen je 6. aprila 1946. u Beogradu, od roditelja Makedonaca koji su se u srpskoj prestonici naselili pre i tokom Drugog svetskog rata. Otac je pre rata posrbio svoje prezime u Bećarević, ali ga je nakon rođenja sina promenio u Bekjarev. Zanimljivost u toj trivije jeste da je time hteo da izbegne da se preziva isto kao tadašnji šef beogradske Specijalne policije koja je sarađivala sa Nemcima tokom rata... Nakon završene Šeste beogradske gimnazije, Ivan Bekjarev upisuje Fakultet dramskih umetnosti gde se zatiče na istoj klasi sa Milanom Gutovićem i Josifom Tatićem, između ostalih. Od prvih dana, kasnije će priznati, pedagogija glume postaje mu izazov, te će se znatno kasnije ostvariti i na tom planu, izvevši nekoliko glumačkih klasa na Akademiji umetnosti. No znatno pre toga, ostvaruje impresivnu glumačku karijeru, koja počinje ulogom u filmu Bokseri idu u raj 1967. godine. NJegova zvanična imdb stranica beleži čak 147 filmskih i televizijskih uloga, koje je zatim ostvario, ali sasvim je sigurno da je broj znatno veći. O pozorištu i da ne govorimo – samo na sceni Jugoslovenskog dramskog čiji je dugogodišnji član bio, odigrao je više desetina predstava, kao i na daskama drugih teatara. Pojavljivao se u brojnim koprodukcijama, najpre onda kada je Jugoslavija bila jedna velika zemlja i vrlo privlačna inostranim producentima, a zatim i u znatno suženom prostoru Srbije, intrigantne svojom egzotikom. I pored svega, ono što je održavalo njegov nerv i istrajnost bilo je večito nezadovoljstvo urađenim, i pored svih ovacija koje je dobijao. Smatrao je da je sve moglo da bude i bolje i gore, ali da se uspeh ujedno meri sopstvenim odnosom prema urađenom. I bez dlake na jeziku, govorio bi o svemu što ga je tištilo. A tištilo ga je mnogo toga, počev od klanskih politika do umetničkog unižavanja profesije. Ipak, kao penzioner nastavio je da radi, čak je jednom u šali izjavio da mu se čini da sada više radi no dok je bio u radnom odnosu. I pre nego što pogledamo njegovo zvanično poslednje pojavljivanje na platnu u Bilo jednom u Srbiji, kraj jedne tako bogate karijere obeležile su uloge u hrvatskoj seriji Novine Dalibora Matanića i u najnovijem filmu Darka Bajića Ime naroda, nedavno premijerno prikazanim. Javno se deklarisao kao Jugosloven i zvezdaš. Bio je u dugom i srećnom braku sa suprugom Milkom. I ostaje još mnogo razloga da pamtimo Ivana Bekjareva.