Učenje sreće

Pojava izabranih pesama LJiljane Lazarević Učenje sreće (Odiseja, Beograd 2023) značajna je na dvojak način – najpre za pesnikinju samu, potom i za opšta zbivanja na mapi savremene srpske poezije. Ovako književni kritičar i istoričar književnosti Jovan Pejčić govori o novoj zbirci pesnikinje koja je na književnoj sceni Srbije prisutna od početka devedesetih godina prošlog veka. Najpre je objavila zbirku Put prema sebi (1993), a zatim su usledile Trenutak pre buđenja (1994), Gorki spokoj (1997), Oblakove ruke (2000), Sostenuto (2005)… Nekadašnji univerzitetski profesor Pejčić ističe da je u knjizi sadržano ukupno dosadašnje pevanje LJiljane Lazarević i citira njenu ispovednu narav oličenu u stihovima. Neki od njih glase: „Nosim više no što / reč i oko mogu“ (pesma Jutro), „Hiljadu je mogućnosti / da budem, / a nijedna da postojim“ (Nije isto), „Lagano postajem ono / što piše u pesmi“ (Preobraženje). Redovni profesor Banjalučkog univerziteta Duško Pevulja povodom ove zbirke kaže da je „riječ je o lakokriloj lirici – elementarno lirskoj u antičkom određenju tog pojma koja raskriva unutrašnji svijet ove pjesnikinje, sav sazdan od uviđavnosti, delikatnosti i povišene osjetilnosti. Unutrašnji treptaji vješto su uhvaćeni u paučinu jezika kojem se LJiljana Lazarević pokorila i zato postigla vanredno uspjelo saglasje između svog intimističkog svijeta i njegovog stihotvornog izražaja.“ Književnica Silvana Hadži Đokić, koja je do 2013. nekoliko puta bila u užem i najužem izboru za NIN-ovu nagradu, napisala je na koricama ove zbirke da je poezija LJiljane Lazarević zapravo njena „intimistička vizija koja govori o radosti i težini života ovde i sada. Pesnikinja nam govori da je sreća ovozemaljskog podviga umešana s brašnom tuge, pa se ona, u svakom trenutku, u svakom bogovetnom danu, može iskusiti ali i izgubiti. Po ličnoj, slobodnoj volji. Jer, šta smo mi drugo do istovremeno srećni i ukleti.“