Pripitomljavanje demona

Najbolji film Festa 2018, Zaista, nikad nisi bio ovde škotske rediteljke Lin Remzi, prolazi potpuno nezapaženo. Iako je reč o jednoj od najkompleksnijih režija ali i uloga (hipnotični Hoakin Finiks) novijeg vremena, film Lin Remzi ostaje mimo adekvatne analitičke pažnje. Lin Remzi koja je svoju reputaciju definitivno stekla filmom Moramo da pričamo o Kevinu, snimila je jedan od najsurovijih filmova ove decenije. U pozadini brutalnih prizora njenog filma, nailazimo na prostor prebogat emocijama, humanošću, empatijom i nadom. Osim što je film režirala, Lin je i scenarista i koproducent filma. NJen scenario je, zapravo, adaptacija knjige DŽonatana Ejmsa. Remzijeva je, inače, postala specijalista za adaptacije budući da se među njenim igranim filmovima nekoliko njih zasniva na knjigama koje su joj poslužile kao inspiracija. Snimljen na lokacijama u NJujorku, Zaista, nikad nisi bio ovde stavlja u fokus veterana i plaćenika DŽoa (Hoakin Finiks) koji se izveštio u pronalaženju otete dece kojoj se u prodajnom lancu belog roblja gubi trag. DŽo kreće u potragu za Ninom, ćerkom njujorškog senatora Votoa koji ga angažuje. No, trag u njegovoj potrazi, nakon što i pronađe Ninu (koju potom gubi ali i iznova pronalazi, i s kojom u završnici uspostavlja odnos savršenog razumevanja proistekao iz zajedničkog preživljavanja noćne more), ponovo vodi do unajmljivača Votoa. Za ovoga se ispostavlja da je vlastitu kćer „trampio“ u seksualnim orgijanjima sa guvernerom Vilijamsom. Kao neurotični i psihotični tragač, zgađen svetom u kome su rani oblici devijantnosti maltene poprimili formu legalnosti i nedodirljivosti, i posve izmiču sankcionisanju, DŽo preuzima zakon u svoje ruke i članove podzemlja u kriminalnom lancu brutalno ubija čekićem. Ovaj, na ekranu, po žestini retko viđen oblik svirepih likvidacija, čini od Lin Remzi svojevrsnu rediteljku surovosti. Gotovo na brehtijanskom tragu, ritualizacijom svog režijskog pristupa, koji se izrađa u svojevrsni i neponovljivi stil, Lin promišljeno ideologizuje svoju filmsku poetiku svojevrsnim oksimoronskim postupkom. Što su scene filma brutalnije na jednoj strani, to se sve više širi prostor za nepatvorenu emociju na drugoj. Takav je, na primer, DŽoov odnos s majkom, ali i najdublji solidarizam s unesrećenom decom. Film Lin Remzi je ne samo virtuozno, nego i antologijski režiran i on nas od prvog do poslednjeg kadra ostavlja bez daha. Mnogo toga u njemu je primer vrhunske, inventivne režije. Tako je, na primer, fascinantan način na koji rediteljka kontrapunktira sliku i muziku, odnosno muzičke numere. Što su scene DŽoovih likvidacija surovije, tim su upadljivije muzički kontrastirane zaboravljenim šlagerima. Muzika DŽonija Grinvuda, gitariste benda Rejdio Hed, posebna je dimenzija ovog filma. Majčina sahrana pod vodom, krupni plan lica devojčice koja je brijačem rasporila vrat svoga zlostavljača ili scena u kojoj se DŽo i kriminalac koga je upravo ubio a koji izdiše, drže za ruke i pevaju, antologijski su doprinosi savremenom filmu. Kao što Tom Vels (Nikolas Kejdž) u filmu 8 mm DŽoela Šumahera zakoračuje u svet s one strane etike, tako se i DŽo u svojim noćnim kretanjima izdiže iznad dileme da li preuzimanje pravde i zakona u svoje ruke ima moralnu legitimizaciju. Humana perspektiva, onako kako je DŽo shvata, ne trpi sofistikaciju. Ona možda pravednika pretvara u demona, ali ono što iz toga nastaje nije nužno demonologija. Uostalom, jedan od načina na koji se može gledati na film Zaista, nikad nisi bio ovde je pripitomljavanje demonologije… Film: Zaista, nikad nisi bio ovde Režija: Lin Remzi Uloge: Hoakin Finiks, Alesandro Nivola