Na opasnoj ivici

Film Taksi bluz reditelja Miroslava Stamatova unekoliko podržava uzlazni trend srpskog igranog filma, ako ničim drugim, ono činjenicom da je sa sto pedeset hiljada gledalaca jedan od najgledanijih novijih srpskih filmova. Taksi bluz je zabavan, duhovit, povremeno urnebesan i neujednačeno vrcav film, što u osnovi i jeste njegova primarna (bioskopska) strategija. Dobri glumci okupljeni u Taksi bluzu u osnovi su njegovog filmskog kvaliteta i pokazuje se da su upravo u komediji, glumci, u mnogo većoj meri no scenario, ključni faktor u oblikovanju filma. Ono što je pritom najprijatnije iznenađenje, epizodisti su (u prvom redu Aleksandar Jovanović kao Goca Droca te Aleksandra Tomić kao Dragana) glumački ne samo najefektniji no možda i najbolji deo filma. Kod ovakve vrste filma, veliki je rizik da on ne preraste u vulgarno(st), što, srećom, Taksi bluz izbegava, ali je u nekoliko navrata na opasnoj ivici da njegov inače spontani humor ne sklizne u banalnost. Taksi bluz prati jednu noć u životu propalog dramaturga Marka (Andrija Milošević) koji taksiranjem zarađuje za život i pridruženog mu partnera, dečaka Damira (Todor Jovanović) koji mu se u bekstvu iz doma za nezbrinutu decu, a u potrazi za ocem, ušunja u kola. To je narativni okvir filma Miroslava Stamatova. Tokom te burne noći, taksista Marko i dečak Damir preživljavaju pljačku, učestvuju u pretporođajnim mukama jedne trudnice, moraju da vode računa o jednoj zaljubljenoj ženi… Ovo epizodično, fragmentarizovano nizanje situacija ostaje njegovo suštinsko određenje, ali u istoj meri u kojoj je ono prednost na jednoj strani, sputavajuće je na drugoj jer dovodi do priličnih oscilacija i uočljivih padova u ritmu. Taksi bluz pre svega funkcioniše kao film otkačenog, gotovo nadrealnog humora pajtonovskog tipa. Spoj bizarnosti i iščašenosti je ne samo ono što ga pre svega čini dopadljivim, pitkim i opuštajućim filmom, no je to maltene i jedina karta na koju film igra. Ne može se poreći da reditelj Miroslav Stamatov ima svakako primetnu filmsku kulturu čemu u prilog govore referirajući momenti njegovog filma. U njima se on kreće u širokom žanrovskom rasponu od romantične i urbane komedije, roud movija, filma potere pa i slepstika, ali u ovom žanrovskom hibridu, paradoksalno kao da više naginje formi i dramaturgiji TV serijala. To, opet ne znači da on u pojedinim delovima ne poseduje nekoliko veoma duhovitih i inventivnih rešenja, poput onog kada Marko nailazi na imidžom posve nadrealni trio koji čine Bumbar (Nikola Đuričko), Astronaut (Boris Milivojević) i Superheroj (Bojan Dimitrijević) i koji pristaje da taksijem preveze na parti na koji oni idu. Ili, jedna od najefektnijih scena filma u kojoj u automobilskoj jurnjavi Tanja (Milena Predić) uskače u automobil za čijim je volanom Kinez, a ona s njime otpočne razgovor na tečnom kineskom! Taksi bluz nije film koji teži ma kom pomeranju filmske estetike i svet komercijalnog filma ostaje njegovo čvrsto uporište. No, na drugoj strani, a to je više nego uočljiva njegova ambicija, on jeste pravljen s nesumnjivim namerama da bude hit film i da makar ostavi traga u sezoni u kojoj se pojavio. Nakon nekoliko debakličnih momenata recentnog srpskog filma u žanru komedije (Patuljci sa naslovnih strana Milorada Milinkovića…) Taksi bluz je o srpskoj filmskoj komediji ostavio bolju, premda ne i nezaboravnu sliku.