Dosta je propagande

Verujem da bismo ipak bolje prošli da je Slobodan Milošević, kao Franjo Tuđman, 1990. godine pozdravio „neprijateljsku emigraciju“, tim pre što je ona, za razliku od ustaške emigracije, bila prijateljska mnogim uticajnim zapadnim vladama. Mudar državnik bi iskoristio to prijateljstvo. Pored američkog slučaja, koji sam objasnio, postoje i mnogi drugi primeri. U Francuskoj je, recimo, jedan Dražin oficir dospeo do ministarskog položaja. Bio je to pukovnik Žarko Todorović „Valter“, komandant beogradskih ilegalaca, za Gestapo najtraženija osoba na Balkanu. Upravo njegovu biografiju komunisti su ukrali za scenario filma „Valter branio Sarajevo“, jer prosto nisu imali takvog čoveka. Todorović je doživeo duboku starost, preminuo je posle 2000. godine, iako je kraj rata dočekao kao kost i koža u Mauthauzenu. Ali, ne bih da ulazim u polemiku oko vrednosnih parametara iznetih u pismu Dragana Vidakovića. Javljam se da bih demantovao jednu od bezbroj istorijskih neistina o Dražinim četnicima, koja se uporno ponavlja, i koja zapravo predstavlja osnovu Vidakovićeve reakcije. Reč je o neistini da su maja 1945. godine zapadni saveznici „predali partizanima brojne pripadnike ustaških, domobranskih, četničkih i belogardejskih formacija“, znajući da će ih ovi streljati (kao što su ih i streljali). Ovde se podrazumeva, a obično se i kaže, da su se četnici sa ustašama, i drugim osovinskim formacijama, zajedno povlačili u Austriju, kao i da su se, pre toga, zajedno borili protiv „narodnih oslobodilaca“. Istina je sledeća: 1945. godine zapadni saveznici nisu isporučili komunistima ni jednog jedinog četnika, odnosno pripadnika Jugoslovenske vojske. Naprotiv, zapadne zemlje su četnike odmah primale u svoje armije, ili su im davale druga radna mesta. Na kraju rata Dražine jedinice nisu se ni povlačile u Austriju, jer su se tamo nalazili Nemci, već u Italiju, gde su tada bili zapadni saveznici. U Austriju su dospeli bivši pripadnici Jugoslovenske vojske, tj. bivši Dražini četnici, iz Crne Gore. Na čelu sa vojvodom Pavlom Đurišićem, oni su proleća 1944. godine istupili iz Jugoslovenske vojske, pristupivši formacijama pokreta „Zbor“ Dimitrija LJotića, zvanim „Srpski dobrovoljački korpus“, koje su se nalazile u sastavu nemačke okupacione vojske. Nemci nisu uspeli da nametnu naziv „Crnogorski dobrovoljački korpus“, jer su se Đurišić i njegovi ljudi smatrali Srbima. Aprila 1945. godine Đurišić je sklopio sporazum sa poznatim crnogorskim separatistom, koji je živeo u Zagrebu, kao Pavelićev gost, Sekulom Drljevićem. Tada se Đurišićeve jedinice pretvaraju u „Crnogorsku nacionalnu armiju“, priznajući Drljevića za poglavnika. Đurišić je želeo da prevari Drljevića i domogne se Slovenije, gde bi se pridružio LJotiću, ali Drljević i ustaše varaju njega. Sa još 150 do 200 oficira i političkih rukovodilaca, ustaše ubijaju Đurišića u Novoj Gradiški. Sporazum je ipak ostao na snazi i formacija zvana „Crnogorska nacionalna armija“ zajedno sa većim delom ljotićevaca, i naravno sa Nemcima, odlazi u Austriju. Ni posle 1945. godine zapadne zemlje nisu isporučile komunističkoj Jugoslaviji, niti ma kome - na primer, Tuđmanovoj Hrvatskoj - ni jednog jedinog četnika. Zahtevi za isporučenje četničkih komandanata koji su živeli na Zapadu - a sve koji su preživeli rat komunisti su proglasili ratnim zločincima, čak i logoraše Mauthauzena - neprekidno su obnavljani. U vreme vlade Ante Markovića, i kasnije u Hrvatskoj, naročito je bilo aktuelno izručenje vojvode Momčila Đujića, kako bi se jednim nameštenim procesom anulirao efekat izručenja Artukovića. Zapadne zemlje obično nisu uzimale za ozbiljno optužbe protiv Dražinih četnika, sem u pojedinim slučajevima, kada su davale priliku jugoslovenskim „stručnjacima“ da pred njihovim sudovima dokažu svoje tvrdnje. Najpoznatije je bilo suđenje jednom od najviših Dražinih komandanata, pukovniku Velimiru Piletiću, koje je održano u Parizu. Optužbe protiv Piletića, kao i protiv svih drugih, odbačene su kao neosnovane. I pored svega, čak i danas, u Srbiji su svi četnički oficiri koji su preživeli rat, zvanično ratni zločinci. A malo-malo, pa neko ponovi izmišljenu priču o saradnji četnika sa ustašama, dok 99 posto javnosti ne zna za, primera radi, sastanak J. B. Tita i Pavelićevog ministra Rušinovića, kojim je utanačena saradnja partizana i ustaša. Miloslav Samardžić, Kragujevac