Sapunica sa kopljima

Glavni lik serije Vikinzi je Ragnar Lotbrok, istorijsko-mitološka figura nalik Kraljeviću Marku, stvorena vekovima nakon što je moguća realna osoba živela. Tek nakon Šlimanovog otkrića Troje i masovnog rađanja arheologije kao nauke krajem 20. veka, priče o vikinškim osvajanjima, njihovom načinu života i običajima često sasvim drugačijim od ostataka drevnog sveta dobile su novi, ili prvi, život. I zapravo, odnos modernog čoveka prema nasleđu Vikinga sličan je onom koji ima prema Napoleonu.

Sa jedne strane, u oba slučaja radilo se o sociopatskim osvajačima, sa druge, dok je Napoleon porobljavajući teritorije donosio malom čoveku ideju oslobađanja od feudalnih stega tako su Vikinzi, u svojoj suštini lovci i zemljoradnici, mračnom svetu Evrope (i ne samo Evrope, trenutni ruski vlastodržac za svoje ime ima da zahvali Vikinzima) nekoliko vekova nakon kraha Zapadnog rimskog carstva donosili energiju novog.

Majkl Herst (scenarista Elizabete iz 1998. i njenog mlitavog ali ipak gledljivog nastavka iz 2007), autor i jedini scenarista serije, priču počinje krajem 18. veka snom Ragnara Lotbroka, običnog ali slobodnog čoveka, o otkrivanju teritorija zapadno od Skandinavije u cilju, je li, pljačkanja i porobljavanja nejakih koji bi se tamo mogli zateći. Vikinzi su vešto zamišljeni i ostvareni kao mešavina mitologije i istorije (zaista, koliko možemo biti sigurni u istinitost podataka koji nam dolaze iz tih davnih vremena?). Tako, na primer, iako je početak radnje pametno smešten u 793. godinu kada se, valjda, dogodio napad na samostan na ostrvu Lindisfarn koji je upoznao stanovnike tadašnje Britanije sa njihovim severoistočnim susedima, nortambrijski kralj Ela živeo je nekih pedesetak godina kasnije. No, njegov lik pojavljuje se u sagama o Ragnaru Lotbroku. U najavljenoj trećoj sezoni planira se napad na Pariz, koji se dogodio gotovo ceo vek kasnije, kao okosnica radnje. Dakle, Herst pribegava sabijanju razuđenih istorijskih događaja u okvir života mitološkog junaka kojeg na taj način čini realnim. Postupak je sasvim u redu, jer, onaj koga zanima istorija već je zna ili će ga, što bi bilo sasvim u skladu tihe želje da umetnost može menjati svet, uzbudljivi događaji iz serije uputiti na dalje samostalno istraživanje.

Sama radnja je, kako smo već navikli kada su skorašnje kvalitetne serije u pitanju, sapunasta na dobar način i sastoji se od zabranjenih požuda, ljubomore, dvorskih spletki... Glumački stil serije takođe je u skladu sa trenutnim standardom direktnosti i nedostatka cinizma. Trevis Fimel (Ragnar) ima nešto od staroholivudske posebnosti nastupa koja omogućava uskakanje u bilo koji lik ili kostim, Ketrin Vinik (Ragnarova žena Lagerta) je idealna kao svakodnevna domaćica ratnica po potrebi, kako volimo da zamišljamo vikinške žene, DŽordž Blagden, kao monah Atelstan, najveće je otkriće serije, prvo rob pa zatim slobodan čovek, duhovnik i ubica, hrišćanin i paganin, u isto vreme gledaočev vodič i lik sa najjasnije istraženim unutrašnjim životom, Gabrijel Birn, možda, kao erl Haraldson pomalo kvalitativno odskače, ne, naravno, zato što je loš glumac već jer, nakon decenija tezgarenja, pomalo izgleda kao šašavo obučeni Gabrijel Birn koji se kreće kroz scenografiju. Konačno, Donal Loug (kralj Horik) jedini daje seriji malo više filmskog odstupanja od teatralnosti i, najviše od svih, zaboravljeni Lajnus Rouč, veliki glumac koji gotovo da preuzima seriju krajem prve sezone kao kralj Veseksa Ekbert.