Leskovački mandarinarij

Usvajajući novi set lokalnih zakona, petostranačka skupština je demonstrirala samovolju i nekompetentnost, pa i svojevrsni autizam za sve što bi vodilo modernizaciji upravljanja ovom zemljom. Umesto odlučnog i toliko potrebnog iskoraka ka decentralizaciji kroz jačanje mesta i uloge lokalne samouprave, građani su ostavljeni na milost i nemilost jednog, u osnovi mandarinskog sistema vlasti, čija se suština ogleda u sledećem: (1) Sve se zasniva na magijskoj predstavi da će vrlina nosilaca centralne vlasti i njihovih lokalnih ispostava (mandarina) održavati stvari u najboljem redu. (2) Nosilac lokalne vlasti (mandarin) predstavlja lokalno nedodirljivog člana posebnog društvenog sloja. On stiče položaj tako što polaže ispit iz obožavanja nosilaca centralne vlasti i poznavanja prošlosti. (3) Sedište centralne vlasti je sveto. Svaka budala iz tog mesta vredi više od najpametnijeg stanovnika bilo kog drugog mesta mandarinske države. (4) U mandarinskoj državi ne postoje građani. Postoje nosioci centralnke vlasti, njihove lokalne ispostave (mandarini) i lokalna marva. Ukoliko treba tražiti simbol nastajuće mandarinske države, onda je to, sasvim izvesno – Leskovac. Nekome će se možda učiniti da bi to trebalo da bude Beograd; međutim, nije. Po novom zakonu o teritorijalnoj organizaciji Republike, Leskovac je ostvario najveću stopu rasta mandarinizacije u odnosu na sve ostale gradove u zemlji. Dok su Niš, Kragujevac i Novi Sad stagnirali, Leskovac je obezbedio prelazak cele mandarinske opštine sa 140 sela, tri varošice i jednim gradom u jedinstveni mandarinski grad Leskovac. Istine radi, valja reći da je ovde reč samo o dnevnoj mandarinizaciji, budući da 75 posto stanovnika ovakvog grada spava na selu. Mandarin novoustanovljenog grada Leskovca ima neograničen potencijal da se, putem gradskih opština, razmnožava u vidu stvaranja nevidljivih, samo njemu znanih mandarinčića, te da na taj način akumulira mandarinstvo do neslućenih razmera. Pretvaranje centralizovane države u mandarinsku predstavlja upokojavanje građanina; uniformisanje lokalnih zajednica i njihovo konzerviranje u komunalizam; apsolutizaciju centralne vlasti; negaciju autonomnih oblika različitih društvenih grupa, pre svega teritorijalnih; uspostavljanje neracionalnog upravljanja javnim sektorom; društvenu regresiju i razaranje ličnog i socijalnog integriteta. S druge strane, tranzicija centralizovane države u decentralizovanu, na osnovu jačanja mesta i uloge lokalne samouprave, predstavlja oživljavanje građanina; uspostavljanje organizacionog pluralizma, tj. priznavanje odlika autonomije svakoj grupi koja se organizuje radi zaštite i ostvarivanja sopstvenih interesa. Srđan Dimitrijević, građanin Leskovca