Dečaci koji su vikali „Vuk“

Većina nas je, još u osnovnoj školi, naučila kako funkcioniše jednačenje suglasnika po zvučnosti i da se radi o glasovnoj promeni u srpskom jeziku u kojoj se, na volšeban i, prema nekim našim sunarodnicima - antisrpski način, šumni suglasnici, koji se razlikuju po zvučnosti, jednače tako što se prvi suglasnik iz para zamenjuje svojim parnjakom koji je po zvučnosti jednak drugom suglasniku iz para. Politizacija ovog jednostavnog gramatičkog pravila, poput mnogih stvari koje su početkom veka delovale benigno i smešno, doživela je svoju repopularizaciju sredinom prošle decenije i zauzela svoje mesto i u današnjoj svakodnevici. Postoji sijaset tekstova i ideja na opskurnim sajtovima srbskog interneta, kao što su Pogledi, Ceopom-istina, Ćirilica-Beograd, Srbski itd, koji iskaču prostim kucanjem „Vuk Karadžić izdajnik“ u Guglov pretraživač, a svoje mesto pronalaze i u plitkoumnim smatranjima raznoraznih konzervativnih i fašistoidnih društvenih i političkih formacija. Mnogo se toga jednom od najznačajnijih srpskih prosvetitelja stavlja na teret – da je kriv za udaljavanje Stare Srbije od matice, da je udaljio Srbe i srpsku književnost od ostalih Slovena (pogotovo od Rusa) i da je „samo najobičnija lutka u duboko osmišljenom antisrpskom i antipravoslavnom vatikansko-bečkom projektu“, a neki navode i da je, još jednog velikana srpske istorije, Savu Mrkalja, koji je bio mučen i proganjan od strane svojih političkih protivnika „Bog kaznio ludilom“, dodajući čitavom problemu i deističku dimenziju. Ova tema, kao svojevrsni društveni fenomen, zapravo je iznenađujuće kompleksna, s obzirom na to da obuhvata čitav niz mini-diskusija, od analogije o Srbima i srpovima, preko rasprave o tome da B stoji za Boga i P za papu, pa do ljudi koji uporno odbijaju da prihvate da su jezik i kultura promenljive prirode. Nije tajna da je jedno od najzastupljenijih političkih oruđa označavanje „onih drugih“ za izdajnike, a ova kvalifikacija se nije mnogo menjala još od Vukovog sukoba sa vodećim vladikama tog vremena. Hajka na Vuka danas, zapravo, predstavlja samo još jednu od manifestacija isfrustriranosti jednog dela srpskog nacionalističkog krila, pogotovo s obzirom na to da se Karadžić savršeno uklapa u profil njihovog arhineprijatelja - čuvenog autošoviniste - etikete koju, bez puno uzdržavanja, lepe na svakoga ko se ne uklapa u, nedavno ponovo oživljeni, narativ o srpskom svetu. „Ćopavi antihrist“ ostao je simbol mržnje prema svojoj kulturi, jeziku i narodu za iste one dečake i devojčice koji nisu voleli da jedu krompir, prezrevši, pride, i Dositeja Obradovića, koji je, prema jednom tekstu na sajtu Srpskog kulturnog kluba, „zaražen josifizmom i zapadnoevropskom ostrašćenom mefistolskom prosvjetom“, neprocenjivim delima srpske misli kao što su Sovjeti zdravom razumu i Život i priključenija, stvorio „najveće antisrbske manifeste“. Kako se čini, rat za srpski jezik i pravopis nije dobijen objavljivanjem čuvenog dela Đure Daničića – radilo se samo o bici. Učite svoju decu da postoji jasna razlika između srpskih i srbskih heroja, jer školski sistem će, očigledno, izneveriti određeni broj đaka. Neizmerno je važno da buduće generacije umeju da prepoznaju šarlatane i raspirivače mržnje i da su svesne toga da je nasleđe velikana srpske istorije neprocenjivo blago. Neka znaju da je oduševljenje ljudi kao što su braća Grim i DŽordž Bernard Šo radom Vuka Karadžića mnogo teže od polukoherentnog spinovanja opskurnih ljudi na internetu, uprkos populističkim metodama kojima se ovakve osobe služe. Na toj deci je da osiguraju da rad i žrtve srpskih velikana ne ostanu zaboravljeni ili, još gore, prezreni. Knjige, braćo moja, knjige, a ne zvona i praporci.