Zla nema bez ljudi, zapamtite to...

Eliza Koen rat provodi zatočena u podrumskoj sobici, gde svom spasitelju i zlostavljaču rađa sina Urijela, podsetnik na kob jevrejstva; Solomon Levi ispašta grehe oca potkazivača tako što traga za suštinom zla; Miša Volf otkriva da je Jevrejin tek kad do njega stigne limena kutija, zakopana na Starom sajmištu, u kojoj je nedovršena kompozicija njegovog biološkog oca. Zlo je nered, zlo je poremećaj, u njegovoj pretećoj senci teče naš život, otkriva Kuća sećanja i zaborava, ali se sa tim saznanjima ne miri. Roman Filipa Davida govori o grčevitom nastojanju da proniknemo u logiku zla i nesreće, da spoznamo kobnu pravilnost koja ih usmerava. U Davidovom romanu prepliću se četiri životne priče Jevreja stradalnika i njihovih porodica kroz svedočanstvo iz više vizura, svedočanstvo satkano od dnevničkih zapisa, ispovednih pisama i snoviđenja koja su verne kopije prošlosti, od povesti o tome kako se spasavanjem glave gubi identitet, o tome kako se pribežište od zla traži u paralelnoj realnosti. U ovom izvanredno komponovanom romanu sučeliće se san i java, patnja i želja, stvarnost i mogućnost, mitsko i mistično, dokument i fikcija. Sećanje je predstavljeno i kao ritual pročišćenja, i kao misija koja oslobađa od košmara. Jezik je možda jedini mogući način da se sačuvamo od zla: „Trebalo bi izmisliti neki novi jezik, čist, neokaljan, koji bi imao jasnoću, dubinu, snagu, koji bi bio sposoban da izrazi prava osećanja. Takav jezik, precizan i snažan, predstavljao bi najjaču odbranu od zla.“ Od početaka svoje spisateljske karijere veran ezoteriji i fantastici, romanom Kuća sećanja i zaborava Filip David gradi duhovni obrazac za prevazilaženje unutrašnjeg nemira i krivice koji muče spasene i preživele. Davidov roman je umetnički konzistentan, precizno osmišljen i filigranski sklopljen brevijar egzistencijalne jeze, roman koji preispituje smrt, zlo i sudbinu, inaugurišući pamćenje u silu koja sve nadilazi.