Kolateralna šteta

Srpske vladajuće strukture su, nakon nelegalnog otcepljenja Kosovo i Metohija i demoliranja Ambasade Sjedinjenih Država, koje su predvodile proces priznavanja genocidne tvorevine kao nezavisne(!) države, još jednom propustile da ubedljivo pokažu privrženost vrednostima američke demokratije. Time bi jasno stavile do znanja da Srbija u potpunosti prihvata “progresivne” američke svetonazore i donekle dale smisao nedotupavnim izjavama pojedinih zvaničnika vašingtonske administracije kako su SAD “prijateljski nastrojene” prema Srbiji. U čemu bi se, dakle, ogledala srpska privrženost američkim vrednostima? Upravo u konceptu “kreativnog” tumačenja odredaba međunarodnog prava, ali i nacionalnih propisa Srbije. Tako bi Srbija, po ugledu na Yejmija Šeja – da se malo i njega setimo u danima kada rezultati njegovog gebelsovskog delovanja iz vremena kad je bio predstavnik za štampu NATO-a postaju sasvim očigledni – morala Bernsu, Mekormaku, Manteru i ostalim borcima za unapređenje prijateljskih odnosa Srbije i Sjedinjenih Država da objasni kako prilikom paljevine američke ambasade u Beogradu nije bilo reči ni o kakvom nasilju srpskih huligana, već, naprosto, o – kolateralnoj šteti. Kada su američki bombarderi, maja 1999, namerno bombardovali kinesku ambasadu u Beogradu, oduzevši život trojici kineskih državljana, zvaničnici NATO-a branili su se navodnom “zastarelošću korišćenih mapa”. Pa ako najmoćniji vojni savez u istoriji čovečanstva bombarduje suverene države koristeći zastarele mape, lako je, u tom slučaju, poverovati da nekoliko stotina srpskih mladića, od kojih je barem deo bio pod značajnim uticajem alkohola, zapravo nisu ni morali znati da je u pitanju Ambasada Sjedinjenih Država, dok su je palili i kamenovali. Isto tako, moglo se insistirati na privrženosti učenju uglednog američkog stratega i političara Januša Bugajskog, po kome pragmatizam može i treba da dobije prednost ukoliko je u koliziji sa pravom i moralom. (Ova osoba, inače višedecenijski predani srbomrzac i šiptarski lobista, prošle godine je bila dragi gost beogradskog Doma omladine i Centra za američke studije Fakulteta političkih nauka u Beogradu, ali o organskoj povezanosti pojedinih srpskih omladinskih i obrazovnih institucija i organizacija sa borcima protiv naše države, nekom drugom prilikom.) U tom smislu, pragmatizam je nalagao beogradskoj policiji da u što većoj meri izbegne, a ne intenzivira, sukob sa ratobornom grupom demonstranata 21. februara. Naravno da je, pragmatično posmatrano, odredba iz člana 22 Bečke konvencije o diplomatskim odnosima iz 1961. godine, koja govori o nepovredivosti prostorija diplomatske misije i obavezi države prijema da spreči svaki pokušaj nasilnog ulaska u te prostorije, morala biti gurnuta u drugi plan. Ukratko, ako važeći međunarodni poredak, teškom mukom izgrađen u decenijama nakon Drugog svetskog rata, prestaje da važi kada dođe u nesaglasje sa interesima SAD, valjda ne može biti problema u slučaju da pojedine države reše da prihvate i primene onakav modus operandi kakav SAD arbitrarno, voluntaristički i jednostrano nameću “ostatku sveta”. Ili je državama poput Srbije apsolutno uskraćena svaka mogućnost delovanja na međunarodnoj sceni? Ukoliko je tako, neka nam naši prekookeanski “prijatelji” i njihovi ovdašnji malobrojni ali bučni zastupnici to izričito i saopšte. Jer, poznato je da Srbi “sporo kapiraju”… Mladen Lišanin, Beograd