Četrdeset odsto oduševljenih

U Hrvatskoj je stvorena klima u kojoj je sramota biti Srbin. Ta klima se održava precizno i sistematski a počiva na teoriji koja kaže da je Srbija 1991. godine izvršila agresiju na Hrvatsku. Iz toga se sve izvodi i to je alibi svima koji u današnjoj Hrvatskoj hrane mržnju prema Srbima. Događaji su, hronološki, tekli ovim redom: Sredovečni M. R. došao je u petak po podne iz Splita da obiđe oca u selu B. u Kninskoj Krajini. Otac se pre šest godina vratio iz Srbije u koju je pobegao pred “Olujom”, i otada živi teško; bolestan, bez stalnih prihoda, sa četiri ovce i nekoliko kokošaka. Wegov sin M.R. došao je, kao i do tada, sa decom. Supruga Zdenka nema običaj da obilazi starca. Negde u sumrak, dok su sedeli na kamenom tremu, 15-godišnja devojčica rekla je nešto iz čega se nedvosmisleno moglo zaključiti da su ona i njen dve godine stariji brat, Hrvati. Starac je bio zbunjen, ćutao je neko vreme a onda upola glasa, svestan da dodiruje nešto što je opasno i što je teško, upitao je sina kako to da mu deca nisu ono što je i on. Pa jesu tata, odgovorio je M.R, i ja sam Hrvat. Ne može se drugačije – dodao je. Još te večeri M.R. je krenuo put Splita. Wegov otac je sutradan svom ispisniku, komšiji Stevanu, poverio razgovor sa sinom. Pet dana kasnije obesio se o stari dud, smešten između kuće i skloništa za ovce. Priča druga: Jedan od urednika zagrebačkog dnevnika “Jutarnji list”, levičar po političkom ubeđenju, držao je ispred sebe rezultate velikog istraživanja koje je sprovela njegova redakcija i nije mogao da veruje; 40 odsto Hrvata podržava genocid i masovno ubijanje koji su ustaše u Nezavisnoj Državi Hrvatskoj (NDH) izvršili nad Srbima. Okrenuo je broj svog poznanika u Beogradu i rekao mu da, ipak, ne dolazi na zajednički planirani odmor u okolini Zadra. Ja sam šokiran - rekao je. Priča treća: Sparno veče u Zagrebu, aerodrom “Pleso” krcat ljudima koji vitlaju hrvatskim zastavama i pevaju domoljubive pesme. Svi oni čekaju sletanje jednog aviona koji u Hrvatsku, nakon više desetljeća, donosi Zvonka Bušića, ustaškog teroristu koji je pre 33 godine, boreći se za samostalnu i nezavisnu hrvatsku državu, ubio jednog američkog policajca. Amerikanci su ga osudili na doživotnu robiju a pustili na slobodu nakon 32 godine provedene iza rešetaka. Po ulasku u veliki hol aerodroma “Pleso” Bušić je, ganut dočekom, zaplakao a okupljeni su klicali njegovo ime. Hrvatska televizija je ovom događaju dala pet minuta u centralnom Dnevniku. Bez kritičkog odnosa, naravno. Priča četvrta: Istoga dana kada je Bušić, doletevši iz Amerike, gore na severu Evrope čekao redovnu vezu za Hrvatsku, na zagrebačkom groblju Mirogoj trajala je jedna sahrana. Oko hiljadu ljudi opraštalo se od Dinka Šakića, upravnika koncentracionog logora Jasenovac, deportovanog pre deset godina iz Amerike u Hrvatsku, gde je osuđen na dugogodišnju kaznu zatvora. Dinko Šakić je sahranjen u ustaškoj uniformi a visokorangirani i cenjeni sveštenik Katoličke crkve u Hrvatskoj Vjekoslav Lasić rekao je nad odrom Šakića: “Ustaška Nezavisna Država Hrvatska temelj je današnje Hrvatske.” Za sve to vreme jedna stasita crnka, po opštim ocenama trenutno najbolja pevačica hrvatske estradne scene, putuje Hrvatskom s nastupa na nastup i oduševljava svoje poklonike. Predstavljaju je kao Hrvaticu, ponos hrvatske estrade, “osobu koja se grozi narodnjaka i koja nikada nije pjevala u Beogradu”. A ko je ona? Pre petnaestak godina bila je Srpkinja. Više nije. Detinjstvo je provodila na Baniji, u čisto srpskom selu Dragotina, smeštenom na putu Glina – Dvor na Uni, odakle su joj roditelji. Hrvatski tabloidi pisali su da je posle “Oluje” N. B. odbila da obiđe svoju baku na Baniji koja je, to nikada niko nije demantovao, umrla od gladi. Današnja Hrvatska baštini četiri godine one države koje se, nažalost, stidi tek mali deo Hrvata; današnja Hrvatska u jezičkoj i terminološkoj sferi “rabi” sve ono što je bilo u upotrebi za vreme NDH (stožer, satnik, kuna, samokres, krugovalo, Hrvatski državni sabor...) i današnja Hrvatska neguje ono najstrašnije, po čemu je NDH bila poznata, neguje mržnju prema Srbima. Od osamostaljenja Hrvatske, u Austriji, nedaleko od Blajburga, obeležava se stradanje ustaške vojske. Na tom skupu sadašnja “demokratska Hrvatska” redovno ima službenog predstavnika (ove godine to je bio potpredsednik Vlade Hrvatske Josip Friščić) a na komemoraciju dolazi kompletan vrh Crkve u Hrvata. U Jasenovac, poznato je, hrvatska Katolička crkva ne zalazi. Pola ministara Vlade Hrvatske, sa Draganom Primorcem i Berislavom Rončevićem na čelu, redovno odlazi na koncerte Marka Perkovića Tompsona, ustaški nastrojenog pevača čija je karijera počela pesmom “Jasenovac i Gradiška Stara, to je mjesto Jurinih mesara”. U današnjoj Hrvatskoj izjasniti se kao Srbin, a ne snositi posledice u vidu gubljenja posla ili sprečavanja bilo kakvog društvenog napredovanja, ravno je senzaciji. To mogu samo onih nekoliko Srba, okupljenih oko Milorada Pupovca, koji žive od politike i koji Hrvatskoj trebaju kao dokaz pred Evropom, dokaz da je u Hrvatskoj moguće biti Srbin. U Hrvatskoj je stvorena klima u kojoj je sramota biti Srbin. Ta klima se održava precizno i sistematski a počiva na teoriji koja kaže da je Srbija 1991. godine izvršila agresiju na Hrvatsku. Iz toga se sve izvodi i to je alibi svima koji u današnjoj Hrvatskoj hrane mržnju prema Srbima. Evo, prošlo je osam godina od kako je Srbija doživela “demokratsku revoluciju”. Menjali su se predsednici, premijeri, ministri ali niko od njih nikada nije smogao snage, nije hteo ili nije smeo (ili im ne daju?) da polemiše sa teorijom o agresiji Srbije na Hrvatsku. Odnosno, nije rekao da je to obična laž smišljena s ciljem da se opravda proterivanje gotovo pola miliona Srba iz Hrvatske, otimanje njihove imovine (samo stanova je oteto oko 35 hiljada) i etničko čišćenje kakvo Evropa nije videla od 1945. godine. To ćutanje rezultiraće još jednom hrvatskom pobedom nad Srbima; već za dvadesetak godina u Zagrebu, Osijeku, Sisku, Splitu, Zadru... neće živeti nijedan jedini građanin srpske nacionalnosti. I Hrvatska, u kojoj i danas živi 93 posto Hrvata (tako su se izjasnili), postaće etnički najčistija država na svetu. U Hrvatskoj će živeti samo Hrvati. Zar to nije bio program Ante Pavelića?