Rasplet oko „države Vojvodina“

Borba mađarske manjine u Srbiji protiv jedinstva Republike vodi se verbalnim putem, zalaganjem za Statut pokrajine. Možda je danas najjača od pada komunizma u bivšoj Jugoslaviji, kada su Hrvati i Slovenci uz pomoć bosanskohercegovačkih muslimana stajali protiv Srbije koristeći Arbanase. Proces nagrizanja jedinstva počeo je od osnivanja mađarskih etničkih stranaka i pokreta. Ukratko, rešenost mađarskih savremenih lidera svela se na optužbe protiv Beograda da ne prihvata podvalu predloženog Statuta pokrajine zbog zastarelog shvatanja autonomije i protivljenje većine vojvođanskih Srba separatističkoj politici koju vodi novosadsko autonomaško-separatističko krilo DS, G17 plus i LSV i raznih novosadskih pokreta zvučnih imena. Srbija kao država vodi računa o svom državnom interesu na svim delovima svoje teritorije i vodi dijalog sa svima bez obzira na politički primitivizam autonomaško-separatističke garniture koja je instalirana u Vojvodini. Srbija nema nameru da naseda pričama o statutu Vojvodine, pogotovu kada se zalaže za nju mađarska nacionalna manjina! Autonomija Vojvodine zna se kako je nastala, odlukom KPJ, njenog kroatocentričnog vrha. Srbi u Vojvodini su naterani da veruju da je to najbolje rešenje za njih, da budu odeljeni od države u pokrajini i imali su i imaju privilegiju da izdržavaju dve državne administracije. Danas neočišćeni od ideologije pojačani demokratskim promenama gledaju podozrivo na autonomaško-separatističko jezgro u Novom Sadu koje uživa otvorenu podršku mađarske manjine. Mađarska manjina i njeni vođi podržali su otvoreno promene u Srbiji uživajući tutorstvo Budimpešte. Izbegavaju da otvoreno priznaju da ih pojedine stranke i pokreti sa predznakom velikomađarstva podržavaju sa one strane granice, ali bilo kako bilo, pogledajmo insignije mađarskih manjinskih partija i pokreta u Srbiji i videćemo naglašenu sličnost sa onima u Budimpešti. Posebno je važno podvući retoriku pojedinih predstavnika. Ipak, javno izbegavaju da otvoreno pokažu kako gledaju na državu Srbiju, ali zalaganje za separatistički statut pokrajine teško se uklapa u sve što su rekli Ištvan Pastor ili Šandor Pal kojima tercira Aleksandar Popov, direktor novosadskog Centra za regionalizam. Omekšavanje novosadske auto­nomaško-separatističkog jezgra DS, a sa ovim i drugih otvoreno separatističkih stranaka, dodatno je unervozilo SVM. Ovaj stav pokazuje SVM da u Savezu treba da razmišljaju kako da se odrede prema državi Srbiji a ne prema pokrajinskoj administraciji. Uloga SVM u političkoj igri oko vlasti u Srbiji i uticaj u Narodnoj skupštini je po svemu sudeći okončan. SVM mora da shvati da je pitanje pokrajine srpsko-srpski dijalog! Nema nikakve osnove da pokrajina bude država manjina zbog državne tradicije Srbije koja, od kada je obnovljena na delu državne i etničke teritorije 1804-1817. godine, nikada nije imala autonomne oblasti ili pokrajine, izuzev kratko 1945-1946, kada je bila podeljena na oblasti, koje su ukinute. Ostao je samo Kosmet koji je danas pod NATO/SAD okupacijom kao „država”. Stav SVM prema novom/starom statutu (bilo je više mrtvorođenih statuta i ustava poslednjih decenija) predstavlja minus njihove politike kao etnički organizovane manjine i sve više izaziva osnovanu sumnju za separatističke namere. Novosadska organizacija DS, odmetnuta od beogradske, ponesena najprimitivnijim tzv. zavičajnim osećanjem njenih prvaka, nije uspela da objedini druge stranke osim G17 plus i LSV oko ideje paradržave – države Vojvodine! Teško može da savlada unutrašnji problem otpora autonomiji u samoj pokrajini koju gura u srpsko-srpski sukob i politički haos. Pajtiću i komp. jasno stižu signali da je igra državom pri kraju! Više se ne može praznom retorikom opravdati razbijanje države Srbije i pri tome koristiti mađarsku manjinu po primeru Kosova i Metohije. Jovan Pejin, arhivski savetnik Arhiv Srbije