Nemoć

Grad se uzalud suprotstavljao zločinačkoj politici deoba i cepanja, pa je samo dan ranije održan masovni antiratni skup – što su provokatori raznih strana iskoristili da zapucaju u masu – i onda je pravi rat, za koji su svi bili spremni, mogao da počne. Zašto je najjugoslovenskiji grad opkoljen, mučen, granatiran, mrcvaren, ponižavan, izglađivan, davljen – i to sa sigurne daljine, sa okolnih brda, sa kojih se moglo nekažnjeno pucati po civilima i zgradama. Pa, grad je uništavan upravo zato što je bio „jugoslovenski“, sa brojnim „mešanim“ porodicama, što bi danas rekli multikulturan i multikonfesionalan – a to je pre dve decenije bila najveća mana za mozgove etničkog čišćenja i nacionalno-verske čistote. A nekima smeta i ona 11.541 crvena i prazna stolica, koje su 6. aprila postavljene u centru grada – po jedna za svaku od žrtava rata, od kojih su stotine bili deca. Neki bi i danas želeli i u smrti da ih dele i prebrojavaju – a njihove ubice nisu vodile računa ni koje su nacije ni koje vere. Dvadeset godina kasnije ruševine su uklonjene i materijalne štete sanirane – ali nikada Sarajevo neće biti ono što je bilo – a to su i želele sve tada zaraćene, a danas oštro sukobljene strane u BiH.