Dešavanje života

Zašto je cikluse sa pesmama probranim iz pet zbirki Mirjane Stefanović (i po njima naslovljene) poređao remeteći hronologiju njihovog objavljivanja (4, 1, 3, 2, 5), pokušao je Saša Radojčić da obrazloži u krajnje svedenoj “Belešci o ovom izdanju”, na kraju knjige.

Prvo i ključno priređivačevo načelo glasi: “Knjiga izabranih pesama Mirjane Stefanović zamišljena je da se otvara kao niz koncentričnih krugova.” Ma koliko teško bilo zamisliti ovako formulisanu zamisao, u odnosu s narednim načelima pogotovu, ono što u “Belešci” preostaje, čini se prihvatljivo. Priređivaču je, naime, mnogo više stalo da “naglasi unutrašnji dinamizam jednog poetičkog lika” nego “hronološki odnos njegovih različitih strana”. Želja mu je da izborom potcrta “momente jedinstva” koliko i “tačke razvoja” u poeziji Mirjane Stefanović. A potpisniku ovih redova je, nezavisno od mere u kojoj su navedena načela kompozicijom izbora argumentovana, u ovoj prilici važnije nešto drugo. Izabrane pesme objektivno mogu da reprezentuju poetičke etape u stvaralačkom stasavanju Mirjane Stefanović. I, podjednako, da potvrde utemeljenost kritičkih stanovišta koja je Radojčić u svom pogovoru (“Pevanje razlike”) izložio.

Ima, u prvom ciklusu ovog izbora, jedna karakteristična pesma (“Pesnik i narod”) u kojoj je posredno saopšten dalekosežan poetički stav. Pesnikinja drži da je komunikacija između poezije i čitalaca izgledna ako se u pesmama “dešava život”. Bez sumnje, misli se na stvarni život. Dešavanje stvarnog života - ako ovu formulu ne shvatimo isuviše tvrdo i, ne daj bože, u duhu davnoprošlih estetskih normi - može da se smatra konstantom u poeziji Mirjane Stefanović. Umeju njene pesme da uznose pojedine manifestacije stvarnog života, ali su znatno češće sučeljene sa zadanim ustrojstvom sveta i ljudske zajednice. Ponekad ih valja tumačiti kao nešto ekstremnije reagovanje na socijalnu i moralnu realnost, kao reagovanje koje se ostvaruje prirodom pesničkog govora, ili bizarnošću tema. A u novije vreme su njene pesme izraz stvarnog života u gotovo doslovnom značenju reči. U ovoj se poeziji, pri tom, manje ili više vidljivo prelamaju i neke od bitnih poetičkih orijentacija srpskog pesništva druge polovine dvadesetog veka.

Izrazit urbani senzibilitet odavno je uočeno obeležje poezije Mirjane Stefanović. Gradskom životu, njegovim socijalnim aspektima, stanju duha i morala, pesnikinja “parira” iznutra, saživljena sa njegovim pulsiranjem, jezikom primerenim temi i značenju pesme. S druge strane, pesnikinjin autentični urbani senzibilitet je umnogome uzrokovao ironijsko-parodijski odnos prema našim neproduktivnim mitovima i nesvrhovitim folklornim standardima. U oba ova slučaja, jezička imaginacija je i delotvoran i plodonosan činilac njenog pevanja. Pesme u prozi (uglavnom one iz zbirke Indigo, 1973) tumačimo kao sugestivan pesnički doživljaj dezintegracije ljudskosti, destrukcije duhovnosti. Koliko njih prosuđujemo u skladu sa visokim estetskim merilima, novije pesme (iz zbirke Pomračenje, 1995), koncentrisane na teme našeg sunovrata tokom devedesetih godina, cenimo i kao etički čin.

Izvanredno kvalitetne pesme u ovom izboru, “Krte reči”, “Izgubljenje”, “Proleće na Terazijama”, “Zemlja drhti” (iz zbirke Proleće na Terazijama, 1967), slute predstojeću stvarnost, ali su po snazi doživljaja i pesničkog izraza podložne samo vanvremenim kriterijumima... Hoće se time reći: među pesmama Mirjane Stefanović, i među pesmama svrstanim u ovaj izbor, znatan je broj žanrovski, jezičko-stilski i tematski izrazitih ostvarenja visoke vrednosti, pa i takvih koja brojimo u antologijska. Kritičaru koji ih je birao očigledno nisu promakla, pisac pogovora ih je obuhvatio baveći se poetičkim usmerenjima njihovog autora. U kompoziciji izbora (kadgod i u sklopu ciklusa) koji je priređivač zamislio izrazitost ponajboljih nekako bledi. Sva je prilika da im okruženje ne prija.