Kiševsko-krležijanska dijagnoza

Kada advokat Dragoljub Todorović, bivši sudija i partijski sekretar OOSK II Opštinskog suda, napiše da Rajko Danilović, bivši član GKSK Beograda i udarna pesnica tzv. liberala, saučesnik i izvršilac u kažnjavanjima i zabranama novina, filmova, knjiga i predstava, nikada nije bio komunista, već oduvek opredeljen za Evropu, principe i lepo vaspitanje, onda to kod ljudi koji znaju i pamte izaziva osećanje slično onome koje je imao knez Bogdan Zimonjić kada je Omer paša Latas, ubeđujući ga u svoju iskrenost “odvojio ruke od grudi, skinuo živo teški fes sa modrom kićankom, i bacio ga na beli divan, a zatim je sastavio tri prsta desne ruke i – prekrstio se, bez reči, oborenih očiju, skromnim, kratkim i naviklim pokretima.” (Knez Bogdan Zimonjić) “Znao je dobro da se od čoveka može čovek svašta nadati , i da može dočekati i videti i ono što je mislio da se nikad videti ne može, ali ovo je bilo isuviše neverovatno i neočekivano.” Mislio sam da Dragoljubu odgovorim detaljno i precizno, ali to pisanije, bezobrazno, svađalačko, nadmeno i presuđivačko, zaslužuje jedino kiševsko-krležijansku dijagnozu: “Nered u rečenicama je posljedica nereda u mislima, a nered u mislima je posljedica nereda u glavi, a nered u glavi je posljedica nereda u čovjeku, a nered u čovjeku je posljedica nereda u sredini i u stanju te sredine” Slobodan Borić, Beograd