Istorijska istina i materijalni interesi

Iz odličnog članka preneo bih dva citata istoričara dr Koste Nikolića koji se odnose na našu političku elitu, u prvom citatu reč je o transformaciji jednih te istih ljudi i njihovog potomstva, od Titove Jugoslavije do danas, koji zadržavaju dominantan položaj i privilegije u društvu. Jedan od dokaza tačnosti ove tvrdnje je odnos prema žrtvama „masovnog divljeg čišćenja” (Kardeljev izraz) Srbije odmah po oslobođenju 1944. godine, nad ideološkim neistomišljenicima od strane partizana. U ogromnoj većini egzekucije su vršene nad nevinim ljudima, bez suđenja, a pokopavanje je vršeno u masovne grobnice, do danas neobeležene. Pošto arhivi nisu potpuno otvoreni, procenjuje se broj žrtava u Srbiji na 70.000 do 100.000, a u Beogradu blizu 10.000. Do 5. oktobra 2000. godine jasno je bilo kome ne odgovara istina o zločinima oslobodilaca nad sopstvenim narodom. Nažalost, posle demokratskih promena, izuzev zakona o rehabilitaciji, ništa se nije uradilo na ekshumaciji i obeležavanju masovnih grobnica, jer potomci počinilaca zločina ipak čine većinu u političkoj eliti – njima ne odgovara da se sazna da su pored herojskih podviga, njihovi očevi i dede učinili strašan zločin nad sunarodnicima. Drugi citat navodi da su političke elite u Srbiji zapravo „interesne grupe”. Sve se odvija u uskom krugu partija i njihovih finansijera. Ovo bi moglo da se odnosi na odugovlačenja donošenja zakona o denacionalizaciji i restituciji. Naime, do sada je vraćena zemlja samo crkvi, i izvršeno evidentiranje oduzete imovine. Zaista tužno izgledaju tenderi i licitacije za imovinu poznatih naslednika (poslednji slučajevi su BIP i hotel „Prag”), što znači da će država uzeti novac, a kasnije isplatiti nadoknadu vlasnicima, čime se krši osnovni princip da se imovina sačuvana u fizičkom obliku, vrati vlasnicima. Zašto nisu zakonom zabranjene prodaje imovine poznatih vlasnika. I na kraju kog moralnog profila su kupci koji ulaze u rizik kupovine oduzete imovine živih naslednika. Wih štiti postojeći domaći zakon, koji sud u Strazburu može jednog dana poništiti. Moje je mišljenje da se sa predmetnim zakonom odugovlači, dok se sve interesantno ne pokupuje preko države, i time treba onemogućiti nekadašnje „klasne neprijatelje”, da pokažu šta bi oni u poslovnom smislu uradili sa svojom imovinom. Slobodan Đurić, Beograd