Želim da umrem u Srbiji

Subotički kriminalac hrvatske nacionalnosti Marinko Magda, zbog serije ubistava na severu Vojvodine i jugu Mađarske, početkom devedesetih osuđen i u Mađarskoj i u Srbiji na najstrože kazne, ovih dana ponovo se oglasio. Prilikom premeštanja iz najčuvanijeg zatvora u Šatoraljaujhelju, na severoistoku Mađarske (tromeđa sa Slovačkom i Ukrajinom), u specijalnu kaznionicu u Šopronkihedu, na krajnjem zapadu zemlje (poznatu po tome što je u njoj tokom Drugog svetskog rata streljan rodoljub Endre Bajči-Žilinski), javno je izjavio da će po drugi put podneti zahtev Uredu predsednika Mađarske za ustavna i pravna pitanja da mu se, s obzirom na to da je državljanin Srbije, omogući izdržavanje kazne u njegovoj zemlji. Prvi put Magda je podneo zahtev da bude isporučen Srbiji na dalje izdržavanje nakon izmena Krivičnog zakona Srbije i ukidanja smrtne kazne, a septembra 2002. godine nadležni sudija u Mađarskoj saslušao ga je u vezi s tim zahtevom, ali nije dao odgovor. Magda je u Mađarskoj osuđen na vremensku kaznu koja nije definisana kao doživotna, jer mađarski zakon, nakon 25 godina, predviđa preispitivanje. Po toj presudi on je do sada odslužio 13 godina, s tim da najranije 2019. godine ima pravo da traži pomilovanje. Interesovanje bivšeg francuskog legionara za mogućnost ekstradicije Srbiji traje još od aprila 1994. kada se nalazio u istražnom zatvoru “Čilag” u Segedinu. Ali, pošto je u Mađarskoj za ubistva iz koristoljublja u Orošhazi i Segedinu osuđen na doživotnu robiju, a u Srbiji, u odsustvu, na smrt, Mađari nisu hteli da ga izruče. Po međunarodnom pravu, osuđenik se ne isporučuje u drugu zemlju gde je za isto delo predviđena veća kazna! Za krivična dela počinjena u Srbiji, u postupku pred subotičkim Okružnim sudom, Magdi je izrečena smrtna kazna, koja se nakon ukidanja automatski zamenila sa 40 godina zatvora. Sudski postupak u Srbiji vođen je protiv čitave takozvane Magdine grupe, u kojoj su bili Ivan Šinković, Božidar Miljanić, Siniša Petrić, Goran Stavrić i Zoran Mačai (tačan broj ljudi koje su ubili u dve države nikada nije utvrđen, kreće se od dvanaest do dvadeset). Presudom iz novembra 1995. godine ova monstruozna petorka, s Magdom na čelu, koji je, u to vreme već bio u zatvoru u Mađarskoj, osuđena je u Srbiji za teška razbojništva sa smrtnim posledicama, za razbojništvo u Kečkemetu decembra 1993. kada je ubijen Dragutin Kujundžić, dva razbojništva počinjena januara 1994. u Mađarskoj, gde je ubijen jedan bračni par, kao i za tri teška krivična dela počinjena januara iste godine, kada su ubijeni subotički policajac Milan Petrić, Ida Feher iz Subotice i supružnici Josip i Verica Agatić s Palića. Ostali iz grupe osuđeni su na višegodišnje kazne zatvora. Iako je više puta tražena revizija suđenja Magdi i njegovoj bandi, jer su mnogi verovali da nije radio bez nalogodavca, do nje nikada nije došlo! Marinko, koji je svojevremeno u francuskoj Legiji stranaca važio za “čoveka od gume” (bio je najbolji džudista i gimnastičar) i najhrabriji plaćenik u krvavom ratu u Čadu, prilikom prvog zahteva da ga Mađarska izruči Srbiji nije hteo ništa konkretnije da kaže. - Ne želim da pričam o onome što se dogodilo pre deceniju. Kada sam pre nekoliko godina hteo da govorim, niko me nije slušao. Moje izjave su uzimane sa rezervom, beležene uz cenzuru, a mnogo toga sam znao i još znam! Sada je kasno i mnogi dokazi su uništeni i zbog toga ne želim i neću da pričam – rekao je tada Magda. Pred nedavno prebacivanje u drugi zatvor (komandant Državnih kazneno-popravnih ustanova Laslo Čere s tim u vezi je izjavio “da je običaj da zatvorenici osuđeni na duže kazne povremeno budu premeštani u drugi zatvor da se ne bi zbližili s čuvarima i stvorili uslove za beg ili napali uniformisane osobe, koje su, zbog stečenog poverenja, manje oprezne”), Magda se predomislio! U drugom zahtevu da ga isporuče matičnoj zemlji (koji će ovih dana podneti mađarskim vlastima) obrazložiće da je spreman da svedoči na sudu, odnosno da se “sazna cela istina, koja i te kako može da zaboli i neke od ranije vrlo uticajnih, a nedodirljivih ljudi, kao i njihove naslednike. I to u obe zemlje”! Da li ova izjava opravdava tvrdnje zagovornika revizije suđenja kojom bi se otkrilo da li je (i ko) od bivšeg legionara ipak “nešto naručivao”. Jer, Magdi se na dušu još svašta može staviti, od “reketa”, ucena, pretnji, otmica... I dok su ovog puta njegovi advokati u Mađarskoj rešeni da istraju do kraja u pozitivnom rešenju zahteva svog klijenta, Magda (koji se nekoliko puta žalio na verbalni mobing stražara, a s jednim čuvarom se pre četiri godine tokom šetnje po dvorištu i žestoko potukao), otkriva prave razloge svog odlučnog nastojanja da robijanje nastavi u zemlju gde je rođen. - Ma koliko nekima to izgledalo čudno, želim da se vratim u Srbiju i tamo budem sahranjen! Samo saznanje da sam u srpskom zatvoru olakšalo bi mi dane iza rešetaka! – kaže Marinko Magda.